Qanundankənar QHT?

Xarici donorlar Azərbaycanda rəngli inqilab təşkil etmək üçün vətəndaş sektorunu maliyyələşdirir. Bunun arxasında düşmən dairələr və ermənipərəst qüvvələr durur. Lakin bu cəhdlər pozulacaq və Azərbaycanın xarici donorlara ehtiyacı yoxdur, bu gün biz özümüz başqalarına kömək edirik.

Ötən həftə dövlət başçısının Beyləqanda bir qrup gənc qarşısında çıxışının əsas tezisləri belə idi.

Məhz bu çıxışdan sonra Prezident Administrasiyasının rəhbəri Ramiz Mehdiyevin hökumətyönümlü KİV redaktorları ilə görüşü keçirilib, o da müxalifətin və QHT-lərin ünvanına ittihamları təkrar edib.

Beləliklə, hakimiyyət beyninə yeridib ki, bu gün vətəndaş sektoru hakimiyyət üçün real təhlükədir və onu məhv etmək lazımdır.

Lakin hətta belə olan halda onlar qeyri-ardıcıl və məntiqsiz hərəkət edir. Axı bütün QHT-lər hakimiyyətin vaxtaşırı sərtləşdirdiyi qanunvericilik çərçivəsində fəaliyyət göstərir.

Ölkədə çoxdan “Qrant haqqında” qanun və bir çox başqa aktlar var ki, vətəndaş sektoru həmin sənədlər çərçivəsində fəaliyyət göstərir. Buna görə bütün bunları düşmən qüvvələrin gizli və ya təxribatçı fəaliyyəti kimi göstərmək cəhdləri mənasız görünür.

Hakimiyyətin səylərinə baxmayaraq, müstəqil QHT-lərin mövcud olması və öz işini görməsi  - vətəndaş hüquqlarını müdafiə etməkdə, beynəlxalq ictimaiyyəti məlumatlandırmaqda, hakimiyyət qarşısında tələblər irəli sürməkdə və onların səhvlərini göstərməkdə davam etməsi onları qəzəbləndirir. Amma onlar Azərbaycanın hazırki qanunvericilik əsasında fəaliyyət göstərir və vətəndaş sektorunun fəaliyyəti tamamilə qanunidir.

Əliyevin Beyləqandakı və Mehdiyevin redaktorlar qarşısındakı çıxışlarını təhlil etsək, qəzəblərinin səbəbi aydın görünür – alternativ fikrin, hakimiyyəti ifşa edən məlumatların mövcudluğu. Amma bunu düşmən fəaliyyəti və ya xarici düşmənlərin pulu ilə sifariş kimi qiymətləndirmək olarmı?

Hakimiyyət bunun qarşısını almaq üçün sadə yol seçib – özünüsenzura tətbiq etmək. Mehdiyevin çağırışları və hədələri bunun aydın təsdiqidir. O, açıq-aşkar “qeyri-vətənpərvər” KİV-i və bundan sonra dövlətçiliyə qarşı çıxış etməyə cürət edəcəkləri ciddi tədbirlərlə hədələyib. Dövlətçilik dedikdə hakimiyyət nəzərdə tutulur.

Demokratik ölkədə KİV-in açıq-aşkar hədələndiyini və hakimiyyətin istədiyini yazmağın və deməyin tələb edildiyini, bu hədələrin öz üzərinə senzor funksiyası götürmüş dövlətin ikinci şəxsindən gəlməsini təsəvvür etmək çətindir...

Hakimiyyətin məntiqindən belə çıxır ki, hərbi qulluqçu və ya dövlət məmuru satqınlıq edirsə, bu haqda yazmaq, onun qarısını almaq olmaz, bu, vətənpərvərlikdən uzaqdır. Və belə çıxır ki, qanunsuzluğa yol verənlər buna davam etməlidirlər. Vaxtilə mətbuat Rəsul Quliyevin, Əli İnsanovun, Fərhad Əliyevin korrupsiyası haqqında çox yazırdı. Həmin vaxt da hakimiyyət belə nəşrlərin müəlliflərini vətənpərvər olmamaqda ittiham edirdi...

Beyləqan çıxışında daha bir prinsipial məqam var idi: açıq-aşkar bəyan edildi ki, bütün bank köçürmələri nəzarət altındadır və kimə nə qədər pul köçürüldüyü yaxşı məlumdur. Belə bir təəssürat yaranır ki, söhbət hansısa qanunsuz şəbəkədən, qanunsuz fəaliyyətdən gedir.

Bu mənada parlamentin qanunvericilik komitəsinin sədri Əli Hüseynovun rəhbərlik etdiyi Hüquqşünaslar Konfederasiyasının USAİD Amerika donorundan aldığı 2 mln. dollardan çox qrantı xatırlatmaq istərdim.

Azərbaycanın bir çox dövlət qurumları uzun illərdir ən müxtəlif xarici donorlardan böyük məbləğlər alıb və alır. Və heç kim onları düşmənlərə işləməkdə ittiham etməyib. Bu məbləğlər iyirmi il ərzində yüz milyonlarla dollarla ölçülür.

Deməli, məsələ pulda deyil. Pulu “özününkilərə” verən donorlar yaxşıdırlar. Hakimiyyətin istədiyindən fərqli düşünənlərə verərkən isə pis.

Bu yanaşma bir əldə iki qarpız tutmaq cəhdlərinin əsassızlığını nümayiş etdirir. Ya SSRİ-də olduğu kimi, öz fikrinə malik olmağı qadağan etməli və demokratiyanın olmadığını etiraf etməli, ya da öz Konstitusiya və beynəlxalq öhdəliklərinə hörmət etməlisən.

Və nəhayət. Bir nəfər, adını çəkməyək, nədənsə əmindir ki, özünü sonsuza qədər belə apara bilər.

Bir qərb eksperti yaxşı deyib ki, avtoritar idarəçilər alternativ fikirləri eşitməməyə başladıqda, öz fikirlərinin yeganə doğru fikir olduğuna ürəkdən inanmağa başlayırlar.

Səddam Hüseyn, Qəddafi, Əsəd və başqaları da belə düşünürdülər...