Elmar İmanov: Mən biolog olmag istəyirdim

    İyunda Almaniyada yaşayan gənc azərbaycanlı rejissor Elmar İmanov Ən Yaxşı Xarici Film nominasiyasında Amerika Kino Akademiyasının gənc kinematoqrafçılar üçün (Tələbə Oskar-ı) bürünc mükafatına layiq görülüb. 

    O, bu mükafatı qısametrajlı “Tabutçunun yelləncəyi” filminə görə alıb. Yarım saatlıq film ata ilə ruhi xəstə olan oğlunun mürəkkəb qarşılıqlı münasibətlərindən bəhs edir. Filmin çəkilişləri 2011-ci ildə Bakıdan 55 km məsafədə Cangi adlı yerdə aparılıb.

    27 yaşlı Elmar İmanov 90-cı illərdə valideynləri ilə birlikdə daimi yaşayış üçün Almaniyanın Köln şəhərinə köçüb. Burada Beynəlxalq Kinematoqrafiya Məktəbini bitirib. İndiyədək bir neçə qısametrajlı və sənədli film çəkib.

    Turan agentliyinə müsahibəsində o, kinematoqrafiyaya, həyata baxışlarını paylaşıb, planları barədə danışıb.

    Sual: Siz belə böyük mükafat – “Oskar” bürünc heykəlinə layiq görülən ilk azərbaycanlı rejissorsunuz. Hətta tələbə mükafatı olsa belə, bu, şübhəsiz, böyük uğurdur. Amma, kimin uğuru – Azərbaycan kinematoqrafının, yoxsa alman?

    Cavab: Doğrudur, ilk azərbaycanlı rejissoram, amma ilk alman deyil. Almaniya kino məktəblərinin tələbələri tez-tez tələbə “Oskar”ının qalibləri sırasında olurlar.

    Almaniyanın kino məktəbləri dünyada ən güclülərdən biridir. Təəssüf ki, təhsili başa vurduqdan sonra onların əksəriyyəti televiziyaya gedir və film çəkmir.

    Mənim fikrimcə, bu, həm alman, həm də Azərbaycan kinematoqrafının uğurudur. Əminəm ki, azərbaycanlılara imkan verilsə, onlar da böyük uğurlar əldə edərlər.

    Sual: Özünüzü daha çox alman kimi hiss edirsiniz, yoxsa azərbaycanlı kimi? Avropaya getməyiniz dünyagörüşünüzə necə təsir göstərdi? 

    Cavab: Mənə Azərbaycan da, Almaniya da yaxındır. Milliyyətcə özümü kim kimi hiss etdiyimi demək çətindir. İnsanları milli mənsubluğa görə ayırmağın tərəfdarı deyiləm, xüsusən də özümü. Əlbəttə, Naxçıvan pendirini sevirəm, amma Kölnün “Kölisch” pivəsindən də vaz keçmərəm (gülür).

    Sual: Niyə rejissor olmağı qərara aldınız?

    Cavab: Köln məktəbinə təhsil aldığım zaman biologiyadan qiymətlərim yaxşı idi və hətta məktəb tarixində gənc alimlər olimpiadasında iştirak edən ilk şagird oldum. Buna görə biologiya fakultəsinə daxil olmağa hazırlaşırdım. Amma bir dəfə biologiya müəllimim məni boş vaxtlarında çəkdiyi həvəskar filmində çəkilməyə dəvət etdi. Başqa insanın filmi necə çəkdiyini gördükdə mən də bunu etmək istədim və biz dostlarımla filmlər çəkməyə başladıq.

    Amma rejissorluğa daxil olmağı düşünmürdüm, belə ki, orada müsabiqə çox çətindir. Mən elə biologiya fakultəsinə daxil oldum və bu şad xəbəri biologiya müəllimimə çatdırmağa gedəndə o dedi: “Lazım deyil, rejissorluq fakultəsinə get”. Bu sözlər dönüş nöqtəsi oldu: risk etdim və daxil oldum.

    Sual: Sizin üçün kino nədir: özünüzü ifadə etmək, yoxsa auditoriyada müəyyən emosiyalar yaratmaq istəyi?

    Cavab: Prinsipcə, hər ikisi. Auditoriya üçün kinoya baxmaq maraqlı deyilsə, bu, maraqsız kinodur. Heç kim yalnız özü üçün kino çəkmir, amma bu o demək deyil ki, filmlər hamı üçün olmalı, yəni hamının xoşuna gəlməlidir. Məncə, ikisinin ortasında olmalıdır. Birinci növbədə bu, özünüifadə üçün medium olmalıdır. Hər kəsin öz işi – bəziləri şəkil çəkməyi, bəziləri film çəkməyi sevir, bəziləri isə bunların heç birini.

    Sual: Hansı rejissorlardan ilham alırsınız və niyə?

    Cavab: Müxtəlif rejissorlardan, onların sayı çoxdur. Rejissorların işləri vasitəsilə onlarla ünsiyyət qurmaq olar. Maraqlı insanlarla ünsiyyət isə hər zaman ruhlandırır.

    Sual: Müasir Azərbaycan kinosu haqqında nə deyə bilərsiniz?

    Cavab: Məncə, mən Azərbaycan kinosunu qiymətləndirmək hüququna malik deyiləm. Kifayət qədər məlumatım yoxdur, şübhəsiz, onu daha yaxşı bilən insanlar var, mənim isə hər şeydən xəbərim olmur.

    Sual: Bakıya tez-tez gəlirsiniz?

    Cavab: Bəzən. Məsələn, ötən il biz mənim diplom işimi çəkirdik. Son səfərim isə bu ilin yazında olub. Dostum, prodüser Teymur Hacıyev Azərbaycan Vergilər Nazirliyinin sifarişi ilə beş qısametrajlı filmdən ibarət layihə həyata keçirirdi. Bu, beş gənc rejissorun, əsasən debütantların filmləri idi. Mən və kino məktəbindən həmkarım Engin Kundaq layihədə iştirak etməyi qərara aldıq və yaradıcılıq eksperimenti etdik, diptix – bir-birini tamamlayan iki film çəkdik. Ümid edirəm ki, bu eksperimentin nəticəsi maraqlı olacaq.

 *  Produsser Teymur bizə bildirdi ki,  “Beş” adlı layihə son mərhələdə - montaj-ton vermə mərhələsindədir. Payızda beş film, o cümlədən diptix geniş tamaşaçı auditoriyasına təqdim ediləcək. Layihənin mahiyyəti gənc rejissorlara (xidmət dəftərçəsində tammetrajlı filmi olmayan) sərbəst mövzuda qısametrajlı film çəkmək imkanı verməkdən ibarətdir. Sifarişçinin irəli sürdüyü yeganə yaradıcılıq məhdudiyyəti filmin bir epizodunda kassa çekinin olması idi.