DEMOKRATIYA UĞRUNDA�

2006-cı ildə mən məhkəmənin hökmü ilə 3 il azadlıqdan məhrum edildikdən sonra məni Bakı şəhərindən 50 km. aralıda yerləşən bir həbsxanaya gətirdilər. Bu həbsxana Azərbaycanda ən ağır rejimli Cəzaçəkmə Müəssisəsi kimi tanınır. Ətrafda çılpaq qayalardan başqa heç nə gözə dəymirdi. Sanki dünyadan təcrid olunmuş bir vəziyyətə düşmüşdüm. Buradakı dustaqlara hər gün qanunsuz olaraq işgəncələr verirdilər. Qanunda nəzərdə tutulmuş istirahət hüquqlarından məhrum olunmuş insanlar qorxu və xof içində yaşayırdılar.
Mən jurnalist olduğumdan türmə rəhbərliyi mənimlə münasibətdə ehtiyatlı davranırdı. Amma, buna baxmayaraq, başqalarının hüquqlarının kobud şəkildə pozulmasına dözə bilmirdim. Elə buna görə də tez-tez türmə rəisi ilə mübahisə etməli olurdum. Rəisin qanunsuz əməllərinə qarşı çıxmağım hərdən mənə də baha başa gəlirdi. O, birbaşa olmasa da, öz tabeçiliyində olan nəzarətçilərin vasitəsilə mənə müxtəlif təzyiqlər göstərməyə çalışırdı. Bütün bu təxribat xarakterli hərəkətlərdən qorxmasam da, etiraf edim ki, bəzən ehtiyatlanırdım. Mən çox gözəl anlayırdım ki, həbsimin sifarişi Azərbaycanın siyasi hakimiyyəti tərəfindən verilib. Bizim ölkədə Avtoritar Diktatura rejimi olduğundan həbsimin sırf siyasi məqsədlə baş verdiyini yaxşı dərk edirdim. Bir tərəfdən də, Dünya Birliyinin, Beynəlxalq Təşkilatların, Avropa Şurasının diqqətində olmağım mənə təsəlli verirdi.
Bütün ömrü boyu Azadlığın, Demokratiyanın həsrətində olan bir insan kimi, mən totalitar bir rejimə qarşı vuruşmaqdan həzz alırdım. Türmədən gizli şəkildə öz şerlərimi işlədiyim "Azadlıq" qəzetinə göndərirdim və onlar da həmin şerləri qəzetdə dərc edirdilər. Bu da hakimiyyət nümayəndələrinin qəzəbinə səbəb olurdu.
Həyat yoldaşım və bir qızım xəstə olduğu üçün mənimlə görüşə gəlib evə qayıtdıqdan sonra həmin gecəni səhərə qədər yata bilmirdim. Onlar mənimlə söhbət edərkən özlərini şən aparsalar da, bilirdim ki, bunu mənə görə edirlər ki, mən çox narahat olmayım.
Mən heç cür razılaşa bilmirdim ki, XXI əsrdə insanı haqsız və ədalətsiz olaraq mühakimə edib, həbsxanaya atsınlar. Həmişə dustaq yoldaşlarıma deyirdim ki, əgər Avropa Şurası və Beynəlxaql Təşkilatlar olmasaydı, Azərbaycanın indiki hakimiyyəti 37-ci illərin repressiya dövründəki kimi bizi güllələtdirərdi. Mənim qardaşım, "Azadlıq" qəzetinin baş redaktoru Qənimət Zahidi hakimiyyət şərləyib həbs edəndən sonra düşünürdüm ki, 85 yaşlı atamı da bir bəhanə ilə həbsə ata bilərlər. Bunu düşündükcə, mən dəhşətə gəlirdim. Mənim belə düşünməyə əsasım da var idi. 2005-ci ilin parlament seçkiləri öncəsi biz qardaşları sarsıtmaq üçün rayonda ucqar bir kənddə yaşayan qoca atama yerli icra nümayəndələrinin əli ilə şər atılmışdı. Atam isə bu hadisədən sarsıntı keçirib ağlamışdı.
Bütün bunlara baxmayaraq, mən əməkdaşı olduğum "Azadlıq" qəzetinin və üzvü olduğum Azərbaycan Xalq Cəbhəsi Partiyasının tutduğu Demokratik prinsiplərə sadiq qalıb bütün məhrumiyyətlərə dözdüm. Bu dözümlülüyün əsas səbəblərindən biri də Beynəlxalq Təşkilatların, "Sərhədsiz reportyorlar"ın, Beynəlxalq Jurnalistləri Müdafiə Komitəsinin, Avropa Şurasının və bir çox qurumların məni axıra qədər müdafiə etmələri oldu. Qərara gəldim ki, mən çox düzgün yoldayam və Demokratiya uğrunda mübarizə aparmağa dəyərmiş. İnanıram ki, biz nə vaxtsa öz istəyimizə nail olacağıq. Bütün demokratik təşkilatlara və insanlara həmişə öz dərin minnətdarlığımı bildirmək əzmindəyəm.

Mirzə Sakit