GUYA MƏNIM BƏXTIM YAMAN GƏTIRIB�

Bir neçə il əvvəl İngiltərəyə köçmüş həmyerlimizin həyat haqqında düşüncələri
Keçmiş bakılı qızı başqa ölkədə həyat haqqında fikirləri və hissərini bölüşür
Bir neçə il əvvəl, onda hələ təzə ailə qurmuşdum və hələ övladım yox idi, rəfiqəmgilə gecələməyə getdim.
Rəfiqəm də Bakıdandır. Elə alındı ki, biz eyni ildə ərə getdik və İngiltərəyə köçdük.
Həmin axşam bizim ərlərimiz işlə bağlı harasa getmişdilər və biz belə qərara gəldik ki, birlikdə bizim üçün daha şən olar. Axşam çox gözəl keçdi: biz buradakı həyatımız, İngiltərədə yaşamağın çətinlikləri barədə söhbətləşdik. Kiməsə qəribə gələ bilər: nə çətinliklər ola bilər ki? Gör hardan dünyanın ən sivil şəhərlərinin birinə köçüblər, bunda gileylənməli nə var ki?
Orada, bizim vətənimizdə bir çoxları düşünürlər ki, xariciyə ərə gedən kimi həyatın avtomatik olaraq cənnətə çevrilir. Mən nə vaxt Bakıya gəlsəm, bəzi qonşularımın, uşaqlıq dostlarımın gözlərində bütün bu sualları görürəm... Paxıllıq? Maraq? Və suallar, suallar... Onlara cavab verərkən mən başa düşürəm ki, əlbəttə ki, bəxtim gətirib. Nə deyim. Ərim çox gözəl insandır, ağdərili gözəl övladım var, öz evim və yaşıl qazonlu bağçam var, onu da Bakıdan idxal edilmiş Rotveylerim bulayıb.
Düzünü desəm, mənim bağçam elə də böyük deyil. Amma anamın tanışı ilk dəfə mənim yanıma gələndə və soruşanda ki, "Bu, bütünlüklə sizindir? Hasara qədər? Hamısı təkcə sizindir?", mən bu bağçanın ömrü boyu ümumiyyətlə bağçası olmayan şəhər mənzilində yaşayan tipik bakılı üçün nə qədər böyük göründüyünü anladım. Amma insan təbiəti belədir, biz gileylənməkdən yorulmuruq.
Rəfiqəmlə qaldığım həmin gün də bütün axşamı rusca danışdıq. Hər şey gözəl idi. Amma sonra soyuq səhər açıldı. Tezdən durmaq lazım idi ki, işə gedək. Bayırda hələ qaranlıq idi. Və əlbəttə ki, yenə də yağış yağırdı.
Biz birtəhər yerimizdən qalxdıq və metro stansiyasına gəlib çatdıq. Qatarımız, bu şəhərdə həmişə olduğu kimi, gecikirdi. Biz camaatın arasında durmuşduq, gözlərimiz böyük ekrana dikilmişdi və qatarımızın hansı platformaya gələcəyini elan edən kimi "döyüşə" atıldıq. Körpünü keçib vaxtında qatara soxulmaq üçün cəmi bir neçə dəqiqəmiz var idi. Tənginəfəs, yaş, dağınıq saçlarla və soyuqdan əsə-əsə, səhər saat 7-də artıq yorulmuş iki rəfiqə bir-birimizə baxdıq.
Və mən dedim:
- Budur. Xaricilərə ərə getmişik!!!
Biz qəh-qəhə çəkib elə bərkdən güldük ki, mənim yanaqlarım ağrıdı. Nə isə izah etməyə ehtiyac yox idi: biz bir-birimizi yarı sözlə başa düşmüşdük.
Demək olar ki, eyni vaxtda ərə getmiş iki qız, indi yeni ölkədə bu yeni həyat tərzinə öyrəşməlidir. İkimiz də nəyə güldüyümüzü bilirdik.
Mən keçmiş qonşularım barədə düşünürdüm. Uşaqlıq dostlarım haqda. Bakı kimi şəhərdən Londona köçməyin nə demək olduğunu sadəcə olaraq təsəvvür edə bilməyən hamı haqqında. Nə vaxtsa mənim də belə təsəvvürüm yox idi. Xarici həmkarıma baxıb öz-özümə düşünürdüm:
- Eh, onun problemləri məndə olaydı. Onun həyatı məndə olaydı! Sadəcə onun maşınına oturub bu yollarla gedərdim, fərqi yoxdur hara.
Onun həyatı o vaxt mənə cənnət kimi görünürdü.
İndi isə... İndi bu rəfiqəmə çatmışam və hətta onu ötmüşəm. Bəs nə edirəm? Şikayətlənirəm. Kəsilməyən yağışın, havanın əlindən dad eləyirəm. Və bu lənətə gəlmiş metronun əlindən. Hər gün qabyuyan maşını açmaqdan, yükləməkdən, boşaltmaqdan... açmaqdan, yükləməkdən...
Amma əslində mən sevinməli deyiləmmi ki, mənim ümumiyyətlə bu qabyuyan maşınım var? Evimizdə kimsə elektrik enerjisini kəsəcək deyə maşının işinin yarımçıq qalmayacağına görə sevinməməliyəm? Sevinməməliyəm ki, restoranda "krandan bir stəkan su ala bilərəm?" deyə bilirəm, çünki onu içmək təhlükəsizdir...
Amma insan təbiəti düzələn deyil. Və həmin səhər aylıq biletlərdən istifadə edən, vaqonda bütün Azərbaycanı gəzməyə yetəcək qədər vaxt keçirən sərnişinlərlə dolu qatarda biz gülürdük. Təkcə bizə aydın olan zarafata gülürdük.
Bu da Bakıda bir çox qızların xarici ilə nigah haqqında düşünərkən fikrində canlandırdığı böyük xoşbəxtliyin mənzərəsi... Günəş işıq saçır, quşlar cəh-cəh vurur, qayğısız cüt bir-birinə baxıb gülümsəyir... Nağıllar aləmidir, elə deyilmi?

Scary Azeri