Rüstəm İbrahimbəyov, xüsusi olaraq contact.az saytı üçün
30 dekabr 2012-ci ildə H.Əliyev adına Bakı hava limanında sərhədi keçməyim iki saat çəkdi. Sərhəd xidmətçisi icazə üçün oraya-buraya qaçır, bir neçə rəislə qayıdırdı, onlar hara isə zəng edir, sonra birdən dağılır, sonra yenidən bir araya gəlir, yenə zəng edirdilər. Bu müddət ərzində mənimlə birlikdə və növbəti reyslərlə gələn yüzlərlə sərnişin heç bir maneə və gecikmə ilə qarşılaşmadan, pasport nəzarətindən keçdilər. Mənim pasportumu isə qaytarmırdılar, elektron sistemdə problem olduğuna və şəxsiyyətimin həqiqiliyini yoxlamaq imkanı olmadığına inandırırdılar. Nəhayət haradansa “yuxarıdan” qərar qəbul edildi və mənim Azərbaycana daxil olmağıma icazə verdilər. Pasportumu qaytararkən gənc leytenant küt-küt baxaraq və səsini lazımi qaydada sərtləşdirərək dedi: “Mənə tapşırıblar deyim ki: “Siz bizim Baş Komandanımızı saymırsınızsa, biz də Sizi saymırıq”.
Utancaq leytenantın dili ilə mənə yüksək vəzifəli məmurların dəfələrlə mətbuatda bəyan etdikləri şeyi xatırlatdılar: bizim dövlətimizin öz vətəndaşları üçün çox sayda cəza vasitələri var və onlardan hər an istifadə oluna bilər”. Və ilk baxışda mənasız kimi görünən hadisə izahını tapdı: mənə göstərdilər ki, ictimai temperamentimi azaltmasam, hakimiyyət məni “ağıllandırmağın” yollarını tapacaq.
Mənim aeroportda qaldığım iki saat ərzində bəzi İnternet istifadəçilərinin belə bir sualı yarandı: mənə hansı əsaslarla diplomatik pasport verilib?
Cavab verirəm: buna keçmiş SSRİ-nin və bugünki bir çox MDB ölkələrinin beynəlxalq forum və konfranslarda ölkəni təmsil edən şəxslərə diplomatik pasportların verilməsini nəzərdə tutan qanunvericiliyi əsas olub. Həm Azərbaycanın, həm də digər MDB ölkələrinin yaradıcılıq ittifaqlarının rəhbərləri məhz bu kateqoriya vətəndaşlara aiddir. Mənə gəlincə, buraya uzun illərdir beynəlxalq yaradıcılıq birliyinə - Kinematoqrafçılar İttifaqları Konfederasiyasına rəhbərlik etməyim də əlavə edilir.
Aeroportdakı hadisəyə gəlincə, qeyd etmək istəyirəm ki, bu hadisənin əvvəlində uzun bir tarix var. İlk nəsr əsərlərimin, kino və teatr səhnələrimin işıq üzü gördüyü 1969-cu ildən başlayaraq, mən həqiqəti yazmağa çalışdım və təbii ki, bu, hakimiyyətin xoşuna gəlmədi. Mənim ssenarim əsasında çəkilən ilk “Bir cənub şəhərində” filmi isə partiyanın Mərkəzi Komitəsi tərəfindən kəskin tənqidə məruz qaldı və yalnız Qara Qarayevin, Rəsul Rzanın, Cəfər Cəfərovun, Azad Mirzəcanzadənin və digər məşhur həmvətənlərimizin dəstəyi, filmi qadağadan xilas etdi. Elə həmin vaxt mənim Azərbaycan Kommunist Partiyası MK 1-ci katibi Heydər Əliyevlə qarşılıqlı hörmətimiz yarandı, o, mədəniyyətə böyük diqqət yetirirdi və bir çox mədəniyyət xadimləri ilə şəxsi əlaqələrə sərf etdiyi vaxtı əsirgəmirdi. O başa düşürdü ki, məhz bu insanlar millətin mənəvi sərvətidir.
Bu gün Azərbaycanda başqa dəyərlər şkalası mövcuddur. Bu gün bizdə ən hörmətli insanlar onlara verilmiş qanun qulluqçusu funksiyasını yerinə yetirməkdən bezmiş yüksək vəzifəli məmurlardır. Onlar daha çox məşhurluq, sərhədsiz hakimiyyət və şəxsi zənginlik istədilər. Və çevriliş etdilər. İndi onlar qanunlara qulluq etmir, özləri istəklərinə görə qanun yaradır və həyata keçirirlər: onlar həyasızcasına yüksək dərəcə və rütbələri mənimsəyərək, bütün fəaliyyət sahələrində, o cümlədən elm və mədəniyyətdə əsas fiqurlara çevriliblər. Dünya KİV-lərinin onların törətdiyi hədsiz sui-istifadə faktları haqqında məlumatları məmurları qətiyyən çəkindirmir. Korrupsiyaya qarşı mübarizə üzrə Dövlət Komissiyasının sədri isə ona qarşı müntəzəm olaraq irəli sürülən dəhşətli ittihamları heç olmasa hansısa sübutlarla təkzib etmək zəhmətinə belə qatlanmır.
Mən 2003-cü ildə İlham Əliyevin hakimiyyətə gəlməsinə səmimi olaraq sevinənlərdən biri olmuşam. O vaxt bunun necə baş verdiyi üzərində o qədər də düşünmürdüm. Gənc, təhsilli, ünsiyyətcil, incəsənət adamları arasında dostlarrı olan və ölkənin mədəni həyatında baş verən hadisələrə maraq göstrən ölkə başçısı xoşuma gəlirdi. Və mən dəfələrlə bu barədə söyləmişəm.
Amma 2008-ci ildən etibarən, yuxarıda qeyd etdiyim məmur çevrilişi nəticəsində Prezidentin ictimaiyyətlə birbaşa əlaqələri kəsildi və ölkənin idarəetməsi “yaşamaq və işləmək istəyirsənsə itaəkar və səssiz ol” prinsipi ilə işləyən bir neçə məmurun əlinə keçdi. Bu prinsip həyatımızın bütün sahələrində işləyir və bu, hakimiyyət qurumları və Ziyalılar Forumu arasında münaqişəyə səbəb olmaya bilməzdi, baxmayaraq ki, biz əvvəlcədən bəyan etdik ki, hakimiyyət uğrunda mübarizə aparmaq niyyətimiz yoxdur, bizim məqsədimiz vətəndaş cəmiyyətini canlandırmaqdır, belə ki, güclü ictimai rəyin olmadığı ölkə nəzarəti mümkün olmayan avtoritarizmə məhkumdur.
Biz dəfələrlə, hakimiyyətə bizə qulaq asmağı təklif etdik, bizə elə gəlirdi ki, Forumun cəmiyyətin mühüm problemləri ilə bağlı keçirdiyi ictimai dinləmələr hakimiyyət üçün də maraq kəsb edir. Hakimiyyət isə bizim dialoq cəhdlərimizə böhtan və təhqirlə cavab verərək, bütünlükdə ziyalılara və şəxsən mənə qarşı açıq-aşkar düşmənçilik və etinasızlıq nümayiş etdirdi. Bu, mənim aşağıdakıları deməyimə səbəb oldu: “Prezident məni saymırsa, mən də onu saymıram”. Və bir də dedim ki, 2013-cü il seçkilərində mütləq yeni Prezident seçiləcək.
Əlbəttə, hökumətyönlü ekspertlər dərhal məni siyasi sadəlövhlükdə ittiham etdilər və arsız-arsız hakimiyyətin 2003-cü ildə də olduğu kimi, səsvermənin nəticələrindən asılı olmayaraq, seçkilərdə qələbə qazanmaq üçün kifayət qədər inzibati və maliyyə resursu olduğuna eyham etdilər.
Hakimiyyətə xidmət edən təcrübəli analitiklər həqiqətən sadə vətəndaşların, o cümlədən mənim də bilmədiyim çox şeyi bilirlər. Amma onlar bizim gördüklərimizi görmürlər və bu gün əhalinin böyük əksəriyyətinin bu gün yaşadığı vəziyyətdən daha betər vəziyyətin olmadığını hiss etmirlər. Hətta həmvətənlərimizin ənənəvi olaraq süst olan, uzun müddət susan hissəsi belə bu il nəhayət dil açdı ki, bu da hədsiz dərəcədə ictimai gərginliyə gətirib çıxardı. Rejimin cinayətkar əməllərinin ölkənin bütün sakinlərini siyasiləşdirməsi üçün on il lazım oldu. Seçkilərin nəticəsini həll edəcək amil də budur.
Göz önündə olanı görmək üçün siyasətçi və ya siyasi ekspert olmağa da ehtiyyac yoxdur. Xalq arasında yaşamaq, vətəndaş ləyaqəti hissinə malik olmaq və ölkənin taleyinə biganə olmamaq kifayətdir. Məhz buna görə mən qarşıda duran seçkilərdə xalqın qələbəsinə inanıram. Və bu barədə peşəkar siyasətçiləri qıcıqlandıran əminliklə açıq-aşkar danışıramsa, siyasi təcrübəm olmadığı üçün deyil. Ona görə bütün şübhələri rədd edərək danışıram ki, Azərbaycan xalqı bu seçkilərdə qalib gəlməyə bilməz. Əlbəttə ki, əgər biz sadəcə sərhədlərindən hər kəs buraxılmayan bir ərazidə yaşayan əhali deyil, əsl xalqıqsa!
Rəy yaz