RÜSTƏM İBRAHİMBƏYOV: MƏN AZƏRBAYCAN CƏMİYYƏTİNİN YENİLƏNMƏSİNİ GÖZLƏYİRƏM

(Məşhur dramaturqun Turan agentliyinə eksklyuziv müsahibəsi)
Məşhur dramaturq Rüstəm İbrahimbəyovla biz onun İçəri Şəhərdəki qədimi evində görüşdük ki, ziyalıların Azərbaycandakı ictimai-siyasi vəziyyətdə rolu və yeri mövzusunda və mədəniyyət haqqında söhbət edək. Bütün bu mövzular son zamanlar mətbuatda və cəmiyyətdə fəal müzakirə olunur.
Bir neçə gün əvvəl Media Mərkəzində İbrahimbəyov, deputat Elmira Axundova və bir qrup ekspert və jurnalistlərin iştirakı ilə geniş debatlar keçirilib. Dramaturq hesab edir ki, onun dəyirmi masadakı fikirləri bir sıra KİV-lər tərəfindən qəsdən təhrif edilib, bir sıra hallarda isə ümumiyyətlə deyilənlərə uyğun deyildi. Buna görə dramaturq söhbətə çıxış-bəyanatla başladı.
- Elə alındı ki, son vaxtlar mən qısa müddət ərzində ictimai və sosial həyatımızın bəzi xüsusiyyətləri haqqında kütlə qarşısında fikir bildirdim. Mən gənc yaşlarımdan məni əhatə edən həqiqətlərə sərbəst, konyunkturadan asılı olmayan nəzər nöqtəm olmasına çalışmışam və hərəkətlərin və fikirlərin azadlığını daha yüksək qiymətləndirmişəm. Kommunist partiyasına daxil olmamağım və geniş ictimai polemikaya səbəb olmuş bir neçə kəskin əsərin müəllifinə çevrilməyim məhz bununla izah olunur. Amma bu, o demək deyil ki, mən antikommunist idim. Əksinə, bu gün də, bir çox keçmiş kommunistlər Azərbaycanda sovet dövrünə şər atmağı zəruri saydığı halda, mən xalqımızın bir çox mədəni və sivilizasiya nailiyyətlərinin məhz bu dövrlə əlaqədar olduğu fikrindəyəm.

Birinci Azərbaycan Demokratik Respublikasının mövcud olduğu 19 ayı daha yüksək qiymətləndirirəm, dövlətçiliyimizin əsası məhz onda qoyulub və bolşeviklər də bunu qəbul etməyə məcbur olublar.
1982-ci ildə "Ultimatum" pyesini yazdım və tamaşaya qoydum, burada ədəbiyyatımızda ilk dəfə olaraq, istənilən inqilabi sarsıntılara səbəb olan terror haqqında məsələ qaldırdım və Azərbaycanda yüksək mənəviyyatlı milli ziyalı təbəqəsinə qarşı kütləvi terrora gətirib çıxarmış sovet hakimiyyətinin qurulmasının faciəvi nəticələrindən danışdım.
Kommunistlər o zaman yanlış olaraq hesab edirdilər ki, qısa vaxt ərzində yeni milli ziyalı təbəqəsi yarada biləcəklər. Amma əfsuslar olsun, elitanın sayını artırmaqla onlar yenə də, nadir istisnalarla, o mənəvi keyfiyyətləri tərbiyə edə bilməyiblər ki, onlarsız ən təhsilli və istedadlı ziyalı belə milli elita nümayəndəsi hesab edilə bilməz.
30-40-cı illərdə əsl ziyalı təbəqəsinin qalan nümayəndələri ciddi itkilərə məruz qaldı. 90-cı illərin sosial sarsıntıları çoxsaylı elita nümayəndələrinin (xahiş edirəm, indikilərlə qarışıq salmayasınız) yerlərini "yeni xalq cəbhəsi" ideologiyası daşıyıcılarının tutduğuna görə onların kənarda qalmasına gətirib çıxardı. Böyük sosial sarsıntılar dövründə həmişə olduğu kimi, yeni ideologiya nümayəndələrinin karyera pillələrilə qalxması prosesi, terrorla müşaiyət olunmasa da, kifayət qədər ağrılı, heç nə ilə əsaslandırıla bilməyən kadr dəyişikliklərinə gətirib çıxardı. Nəticədə, bolşevik ideologiyası dövründə xeyli zədələnmiş peşəkar elitaların formalaşması mexanizmi yeni deformasiyalara məruz qaldı və bunun da nəticəsində, mənim fikrimcə, bu gün "əsaslı" təmir tələb edən vəziyyətə düşüb.
İlk növbədə, bu, təhsil sisteminə aiddir. Əlbəttə ki, son illər abiturientlərin daha ədalətli seçimi üçün çox şey edilib. Bu gün, mənim fikrimcə, bacarıqlı gənc ali təhsil almaq imkanına malikdir. Elə bu tələbə səy və bilik nümayiş etdirməklə, ali məktəbdə təhsil prosesində rüşvət sistemindən canını qurtara bilər. Amma tələbələrin böyük hissəsi imtahan sessiyasını rüşvətlə başa vurmaq məcburiyyətindədir. Nəticədə, biz tələbələrin oxumamaq üçün pul verdiyi yeganə ölkəyə çevrilmişik.
Beləliklə, artıq orta və ali məktəblərdə gənclərə mənəvi zərbə vurulur - onlara bu həyatda uğurla yaşamaq üçün rüşvət vermək lazım olduğu öyrədilir. Sonra isə işə düzələn zaman müəyyənləşdirici keyfiyyətlər yenə də insanın bacarıqları deyil, qohumluq, yerlibazlıq və pul təfəkkürü olur.
Əlbəttə ki, şübhəsiz bacarıqlara malik olan müəyyən sayda gənclər var və onlar karyera inkişafı prosesində bütün çətinliklərdən keçməyə nail olurlar. Amma söhbət taleyi yuxarıda sadalanan müxtəlif vəziyyətlərdən asılı olan əsas kütlədən gedir.
Bununla belə, son vaxtlar baş verən hadisələr göstərib ki, Azərbaycanda həqiqətlərimizin bu və ya digər mənfi təzahürlərinə öz nəzər nöqtəsini fəal ifadə etməyə qadir olan kifayət qədər çox sayda ziyalı var. Həm də, çox vacib bir məqamdır ki, bu, siyasətlə məşğul olmayan və "müxalifətə" aid olmayan insanlardır. Və burada, özümə qayıdaraq, bildirmək istəyirəm ki, heç vaxt siyasi cəhətdən fəal insan olmamışam. Mən sovet vaxtında dissident olmamışam və bugünki müxalifətə heç bir aidiyyatım yoxdur və mənim cəmiyyətin siyasi cəhətdən fəal hissəsinin diqqət obyektinə çevrilməyim tamamilə təsadüfdür, Milli Məclis rəhbərliyinin və tapşırıq almış bir neçə deputatın savadsız hərəkətləri nəticəsində yaranan təsadüf. Qəzet nəşrlərinə informasiya sızır ki, məni pisləmək tapşırığı prezident aparatından daxil olub. Mən bunu dəqiq bilmirəm. Müzakirələr zamanı isə mən sadəcə demişəm ki, administrasiyanın Humanitar şöbəsinin rəhbəri Fatma Abdullazadə ilə münasibətlərim alınmayıb.
Elə həmin görüşdə məndən soruşdular ki, Konstitusiyaya düzəlişlərə və bu məsələ ilə bağlı keçiriləcək referenduma necə yanaşıram. Mən qısa və birmənalı caab verdim. Cavabımın nə ilə bağlı olduğunu açıqlamaq istəməzdim.
Postsovet məkanının siyasi reallıqları aşkara çıxarıb ki, bütün Pribaltikadan şərqə avtoritar rejimlər qurulub. Bu, təsadüf deyil. Yer kürəsinin Avrasiya hissəsinin əhalisi olan xalqların eyni şəxsin hakimiyyətinə ehtiramının bir əsrlik, bəlkə də hətta min illik tarixi var və onlar əbədi, amma ədalətli hökmdar arzusu ilə yaşayırlar.
Bu tarixi varlığı bir çox misallar təsdiq edir, o cümlədən Rusiya, burada 90-cı illərin zəif və kortəbii demokratiyası "Möhkəm Əl" ilə əvəz olunub.
Bununla belə, qərb sivilizasiyasının zorla qəbul etdirdiyi "oyunun" şərtləri tələb edir ki, bütün postsovet ölkələrində demokratiya atributikasının müəyyən minimumuna riayət olunsun, məhz bu, dünya ictimaiyyətinin bu və ya digər ölkəyə münasibətini müəyyən edir. Və elə bu səbəbdən Rusiya Konstitusiyaya güclü dəyişikliklər etmədi və prezidentin hakimiyyət müddətinin uzadılması ilə kifayətləndi.

- Azərbaycanda liberal avtoritarizmi necə təsəvvür edirsiniz?

- Mən kifayət qədər güclü hakimiyyətin tərəfdarıyam, dövlətin başında parlaq, hazırlıqlı şəxsiyyətin durmasını və bununla yanaşı, kifayət qədər fəal və liberal ictimaiyyətin olmasını nəzərdə tuturam. Ali hakimiyyət və ictimai mexanizmlər məmurlara və bürokratiyaya qarşı birgə mübarizə aparmalıdır. Məmurlar bütün dövrlərdə və bütün rejimlər zamanında ilk öncə, dövlətin və cəmiyyətin deyil, öz mənafeləri üçün işləyiblər. Buna görə, yalnız ali hakimiyyətin səylərinin və ictimai təsirin birləşdirilməsi çox vacibdir.

- Azərbaycanda məmurlar dövlətçilik anlayışından tez-tez istifadə edir. Məsələn, MSK rəhbəri ona tabe olanlara deyir ki, onlar dövlətçilik maraqlarına uyğun fəaliyyət göstərməlidirlər. Eyni zamanda, o demir ki, onlar vicdanlı olmalı və saxtakarlıqlara yol verməməlidirlər. Eynilə bu dövlətçilik haqqında jurnalistlərin tənqidi nəşrlərindən razı olmayan məmurlar və ya mitinq edənləri dağıdan polislər də danışır. Bu zaman heç kim dövlətçiliyin nə olduğunu demir. Sizə elə gəlmir ki, dövlət vətəndaşlarının fikirlərini ifadə etməsi üçün şərait yaratmalıdır?

- Şübhəsiz. İstənilən ölkənin ağıllı rəhbərliyi, ilk növbədə, özü ictimai fikri fəallaşdırır.

- Dövlət bunu edə bilmir və ya təmin etmək istəmirsə?

- Belə dövlətdə liberal institutlar və demokratik institutlar get-gedə daha da zəifləyir və mütləq avtoritarizmə gəlib çatır. Bu halda dövlət rəhbərin şəxsi keyfiyyətlərindən asılı olacaq. Türkmənistanda olduğu kimi.

- Azərbaycan üçün bu təhlükə realdır?

- Düşünürəm ki, burada şanslar "əlli-əlliyə" kimi qiymətləndirilir. Əgər söhbət ölkənin taleyindən gedirsə, belə risk etmək olarmı? Əlbəttə ki, yox! Burada məni bilavasitə Heydər Əliyev və hazırki dövlət başçısı haqqında yüksək fikirdə olmaqda ittiham edən hörmətli Çingiz Sultansoya cavab vermək istərdim. Mənim mərhum prezidentimizə münasibətim daha çox onunla izah olunur ki, o, əvvəlcə kommunist, sonra isə demokratik ideologiyalara aid olmaq bacarığı nümayiş etdirməklə, ən çətin vəziyyətdə belə qarşısına qoyduğu məqsədlərə nail olmağı bacarırdı. Amma heç bir halda bu ideologiyaların müti qulluqçusu olmayıb.

- Heydər Əliyevin məqsədləri nə idi ki?

- Onun məqsədləri, istənilən görkəmli dövlət xadiminin məqsədləri kimi, güclü dövlət yaratmaqdan ibarət idi. O, müəyyən tarixi kontekstdə hərəkət edir və qərarlar qəbul edirdi və bəzən ümumi qəbul edilmiş əxlaq normaları nöqteyi-nəzərindən mübahisəli qərarlar qəbul edirdi. Amma mən əminəm ki, Heydər Əliyev olmasaydı, bu gün suveren Azərbaycan da olmazdı.
Xalq Cəbhəsi SSRİ-nin Qarabağdakı siyasətinə qarşı etirazlarını bildirmək üçün insanları küçəyə çıxardı və böyük iş gördü, bununla sübut etdi ki, biz öz fikrimizi ifadə etməyə qadir xalqıq. Amma hakimiyyətə gələn Xalq Cəbhəsi rəhbərləri daxili və xarici siyasətdə ciddi səhvlər buraxdı və bu vəziyyətdə Heydər Əliyev hakimiyyətə qayıtmasaydı, ölkə məhv olmaq həddinə çatardı.
Bundan başqa, mən onun Moskvada olduğu dövrü və Siyasi Büroda işini xatırlayıram. Mən görürdüm ki, o, savadı az olan və hıqqana-hıqqana danışan qocaların arasında necə seçilirdi, ona Rusiya yaradıcı ziyalıları necə münasibət göstərirdi.

- Rüstəm bəy, sizə elə gəlmir ki, Xalq Cəbhəsini 1992-93-cü illərdə buraxılmış səhvlərdə ittiham etmək ədalətsizlikdir, axı Heydər Əliyev və hazırki prezidentin bir çox mənfi təzahürlərdən xilas olmaq üçün 15 ili olub. Həmin vaxtda korrupsiyanın səviyyəsi ilə hazırda baş verənləri müqayisə etmək çətindir. Bu gün və 90-cı illərin əvvəllərində demokratik norma və azadlıqların səviyyəsini müqayisə etmək olmaz. Hökumətə bu nailiyyətləri inkişaf etdirmək və möhkəmlətmək üçün nə mane olur, niyə biz daim arxaya yırğalanırıq? Sizə elə gəlmir ki, bu, sizin ictimai nəzarətlə məhdudlaşdırmaq və liberal etmək istədiyiniz həmin avtoritarizmin qanunauyğun yekunudur?

- Xeyir. Hesab edirəm ki, bu, bizim hamımızın - mən bütün keçmiş SSRİ-ni nəzərdə tuturam - gəlib çatdığı nəticədir. Biz kapitalist təsərrüfat üsuluna keçdik və eyni zamanda sovet əxlaq normalarını burjuaziya dəyərləri sistemi ilə əvəz etdik, burada əsas olan uğurdur. Bütün dünyada çoxdan nəyin bahasına olursa olsun, uğuru tərənnüm etmək rüsvayçılıq sayılır, biz isə neofit şövqü ilə zənginliyə pərəstiş edirik. Və bu ruhda uşaqları tərbiyə edirik. Bu fonda heç bir hakimiyyət - nə avtoritar, nə demokratik hakimiyyət bütöv bir xalqın qazanc arzusunu, daha dəqiq isə, xalqları ram edə bilməz, belə ki, söhbət bütün sovet məkanından gedir.

- Bəlkə şəxsi nümunə göstərmək lazımdır?

- Məlumdur ki, Azərbaycan korrupsiyanın səviyyəsi ən yüksək olan ölkələrdəndir, amma kimin və hansı səviyyədə maliyyə sui-istifadələrinin iştirakçısı olduğunu müəyyən etmək çətindir. Dəqiq məlumat olmadan kimisə ittiham etmək ciddi olmazdı. Vaxtilə Çörçil deyirdi ki, SSRİ-də siyasi mübarizə xalça altında döyüşü xatırladır ki, buradan hərdənbir meyitlər çıxarılır. Bizdə də beləcə, hər şey qeyri-müəyyəndir. Gah deyirdilər ki, Fərhad Əliyev gözəl iqtisadçı, dövlət maraqlarının himayəçisidir. Sonra aydın oldu ki, o, talançıdır. Eyni şey onun qardaşının başına gəldi.
Uzun illər gözəl səhiyyə naziri ilə fəxr edirdilər, sonradan məlum oldu ki, sən demə, o, təhlükəli cinayətkardır. Bu siyahını davam etdirmək olar və heç kim bilmir ki, növbəti kim olacaq. Amma hələlki bu insanlar hakimiyyətdədir, onlar ölkənin əxlaq iqliminə təsir edirlər.


- Belə olduğu halda cəmiyyət necə öz fikrini müdafiə edə və ya ədalətsizliyi tənqid edə və ona qarşı mübarizə apara bilər və ya, dediyiniz kimi, liberal avtoritarizmə nail ola bilər? Sizə elə gəlmir ki, biz geriyə, nə isə deməyin təhlükəli olduğu sovet quruluşuna qayıtmışıq?

- Hesab edirəm ki, indi danışmaq sovet hakimiyyəti dövründəkindən daha təhlükəlidir. Sovet hakimiyyəti dövründə müəyyən qaydalar mövcud idi və səni dissident elan edə, həbs edə, işdən məhrum edə bilərdilər. Bu gün isə səni xəbərdarlıq etmədən öldürə bilərlər. Axşam evindən çıxırsan və qayıtmırsan. Düşünürəm ki, oxşar şeylər bizdə də mümkündür.
İncəsənətdə də maraqlı proseslər baş verir. Məsələn, Rusiyada çoxdan kinematoqrafa dövlət dəstəyi mövcuddur, çoxdan kinonun milli mədəniyyət əmlakı olduğu və əhalidən yığılan vergilərin bir hissəsinin bu sahəyə ayrıldığı qeyd edilən qanun qəbul edilib. Amma o vaxta qədər hər şey ayrı-ayrı insanların zövqlərindən asılı idi. Nəticədə zəngin insanların eybəcər zövqünə xidmət edən kino yarandı. Hələ məlum deyil ki, hansı daha qorxuludur: bu, vəziyyət, yoxsa sovet dövrünün senzurası. Əgər əvvəllər kəskin, müəyyən problemə həsr edilmiş kino çəkirdinsə, bu və ya digər şəkildə dövlətə qarşı mübarizə aparırdın, indi isə səni bir parça çörəkdən məhrum edə biləcək hansısa dəyərsiz şəxsiyyətdən asılısan. Yəni, kapitalizmin bütün pis xüsusiyyətlərini mənimsəmişik, əvvəllər mövcud olan bütün yaxşıları isə itirmişik.

- Sizə elə gəlmir ki, əllərimizi bulaşdırmaq istəməyib və yeri boş qoyaraq biz özümüz lümpenlər üçün yol açmışıq? Ziyalılar Kommunist Partiyası sıralarını tərk etməkdən, milli hərəkatda iştirak etməkdən qorxurdular və ümumiyyətlə susmağa üstünlük verirdilər. Sizə elə gəlmir ki, tarixən ziyalılar həmişə zəif təbəqə olub?

- Razıyam. Amma ziyalıları qınamıram, mən bizi bu şəraitə salan şərtlərdən danışıram. Siz düşünürsünüz ki, məndə bu ziyalı qorxusu yoxdur? Mən də özümü kölə kimi göstərməyə çalışıram və məni dinləyərkən "ona nə, o danışa bilir, bizi buna görə dəqiq cəzalandırardılar" deyən insanları başa düşürəm. Və mən istənilən çıxışı işinin və bir parça çörəyinin itirilməsi ilə nəticələnə biləcən insanları qınamıram.

- İlham Əliyevin üçüncü prezidentlik müddəti liberal avtoritarizm olacaq, yoxsa bu, artıq tam avtoritarizmdir?

- Mən Konstitusiyaya dəyişikliklərin əleyhinəyəm, çünki oyunun gedişatı zamanı qaydaları dəyişmək olmaz. Bu yaxınlarda keçirilən seçkilər göstərdi ki, əhalinin böyük hissəsi hazırki prezidentə səs verib. Bu halda rəhbərliyin hakimiyyəti saxlamaq istəyi olsa, bu problemin ümumi qəbul edilmiş demokratiya normalarına maksimum yaxın həlli yollarını tapmaq lazımdır. Məhz buna görə Putinin yerinə Rusiya prezidenti onun ən yaxın tərəfdarı Medvedev seçilib. Bu gün Rusiyanın real liderinin prezident və ya baş nazir olduğunu mühakimə etməyəcəyəm. Amma əminəm ki, həyata keçirilən yerdəyişmə siyasi kursun davamlılığını təmin edib.
Bax, buna görə mənə elə gəlir ki, Azərbaycanda hakimiyyət prezidentliyə seçkilərdə qalib gələ biləcək namizəd irəli sürərsə, bu gün apardığı kursu saxlaya bilər. Və hakmiyyətin belə namizədi var. Mən artıq cəmiyyətin "yuxarılarda" kökündən dəyişikliklər arzusunda olan radikal hissəsinin narazılığına səbəb olmuşam. Amma mən ölkənin və cəmiyyətin təkamülünün tərəfdarıyam, yaxın keçmişdə yaşadığımız kimi güclü ictimai sarsıntılardan ehtiyat edirəm. Buna görə, artıq ilk dəfə deyil ki, prezident vəzifəsinə namizədliyinin irəli sürülməsi Heydər Əliyev zamanında yazılmış Konstitusiyaya düzəlişlərdən qaçmağa imkan verəcək Mehriban Əliyevanın adını çəkirəm.

- Bütün namizədlər bərabər şərtlər alsa, ölkədə qanunun aliliyi hökm sürsə, saxtakarlıqlar olmasa və seçkilər demokratik standartlara cavab versə, çətin ki, kimsə etiraz edər. Amma 1992-ci ildən sonra Azərbaycanda bütün seçkilər demokratik olmayıb və hazırki şəraitdə heysiyyətindən asılı olmayaraq, hakim komandanın nümayəndəsinin qalib olacağını anlamaq çətin deyil.

- Məlum olduğu kimi, siyasət imkan daxilində aparılır. Məhz buna görə mən 1992-ci ildə Heydər Əliyevə Azərbaycanda hakimiyyətə qayıtmaq xahişi ilə müraciət imzalayanların da arasında olmuşam.

- Belə bir versiya var ki, Gəncədə hərbi qiyamın məqsədlərindən biri məhz Əliyevin hakimiyyətə qaytarılması olub.

- Müxtəlif versiyalar var. Aydındır ki, Əliyev böyük siyasətə qayıtmaq üçün addımlar atıb. Amma təkrar edirəm, başqa heç kim bizi o vəziyyətdən çıxara bilməzdi.

- Yaxşı, gəlin siyasətdən kənara çəkilək və incəsənət barədə danışaq. Nə üzərində işləyirsiniz və yaradıcılıq planlarınız necədir?

- "Tartüf Ağayeviç" tamaşasını səhnələşdirirəm, burada Molyerin məşhur qəhrəmanı müasir Azərbaycanda yaşayır. Sovet vaxtında o, rayon komitəsinin katibi olub, indi isə mollalıq edir. Pyesdə əsas süjet xətti Molyerindir, amma müasir Azərbaycan reallıqları ilə doludur. Tamaşanın premyerası fevralın 5-də "İbrus" teatrında olacaq.

- Yeri gəlmişkən, teatrınız haqqında, o necə fəaliyyət göstərir?

- Teatr artıq 7 ildir ki, mövcuddur. Biz dörd əsər tamaşaya qoymuşuq. Onlarla bir çox şəhərlərə və ölkələrə qastrol səfərlərinə getmişik. Fransada bizi necə qarşıladıqlarını bir görəydiniz - 800 nəfərlik zal Azərbaycan pyesi üzərində qurulmuş azəri aktyorların ifasındakı tamaşanı 20 dəqiqə alqışlayıb. Və bu, həm maliyyə, həm də texniki təchizat cəhətdən ən cüzi imkanlar daxilində belədir.

- Kinematoqrafda nə edirsiniz?

- Fevralın 7-da teatrımızda mənim yeni "Əlvida, Cənub şəhəri" filmimin nümayişi olacaq. Bu, "Bir cənub şəhərində" filminin davamı - ziyalıların məhvi haqqında dəhşətli və kədərli tarixdir. Film artıq beynəlxalq festivallarda nümayiş etdirilib, o cümlədən Berlin Beynəlxalq Festivalının nüfuzlu Panoramasına daxil edilib.

- Son dövr ərzində nələr yazmısınız?

- Bir sıra yeni əsərlər yazmışam və dərc etdirmişəm. Peterburqda gözəl hekayələr toplusu dərc olunub, topluya sonuncu 2008-ci ildə "Literaturnıy Azerbaydjan"da dərc edilmiş "Dalğaların cəmi" povestim daxil edilib. "Azərnəşr" nəşriyyatında pyeslər toplusu çap olunur. İngiltərədə "Günəş kələfi" romanı nəşrə hazırlanır.

- Kino məktəbinizdə işlər nec gedir?

- Artıq bir ildir ki, məktəb uğurla fəaliyyət göstərir. Əlavə olaraq, həm aktyor emalatxanası yaradılıb. Animasiya şöbəsi proqramı üzərində iş gedir. Artıq il yarımdır ki, prezidentin milli kinonun inkişafı üzrə sərəncamının qüvvəyə minməsini gözləyirik. Yalnız dövlətin maliyyə dəstəyi olarsa, məktəb beynəlxalq keyfiyyət səviyyəsinə çatacaq, belə ki, ən yaxşı kino məktəblərinin nümunələri əsasında işlənib hazırlanmış təhsil proqramı dünya kinosu ustadlarının Bakıya daha tez-tez səfər etmələrini nəzərdə tutur. Hələlik isə əsas maliyyə xərclərini öz üzərimə götürməli olmuşam. Və buna görə kifayət qədər təmkinli fəaliyyət göstəririk. Amma həyatda uğrunda mübarizə apardığım bir çox başqa şeylər kimi, ümid edirəm ki, bu layihəni də sona çatdıra biləcəyəm. Uğuruma inanıram, o, nadir hallarda məndən üz çevirir.


Bakı
28 dekabr