``aramızdakı... ən...``

Nəhayət, bu gün,bir aydan bəri gözlənilən səsvermə keçiriləcək. Ən çox səs alan bir nəfər bir illiyə Londona oxumağa gedəcək. Özü də pulsuz, dövlət hesabına.

Düz bir ay əvvəl, məxsusi bu mərkəz üçün ayrılmış hədiyyə paketini direktor nazirlikdən alıb gətirdi. Ertəsi gün yığıncaq çağırıb şad xəbəri elan etdi. Iclas iştirakçıları bu fövqəladə xəbəri eşidən anda bir cana dönüb içini çəkdi; Londona? Pulsuz? Ay daaa…

Hər ağızdan qısıq da olsa – hər halda müdirin hüzurunda idi iclas– bir səda qopub yumşaq  uğultuya döndü. Salon dalğalandı.

Direktor üzlərdəki  ifadələri seyr edir, təmkinlə gözləyirdi. Sakitliyin bərpası bir neçə saniyə çəkdi. İnamlı direktor səsi bütün kollektivi ürəkdən təbrik etməklə sözünə davam etməkdə idi. O, deyirdi; bu, dövlətin və prezidentin bizə yüksək etimadıdı. Qayğısıdı. Himayəsidi.Işçilər yeryerdən dedilər, yox, yox, bu, sizə olan etimaddı. Siz dünyaca məşhur alimsiniz. Direktor deyilənləri eşitmirmiş kimi sözünə davam etdi; doğrultmalıyıq bu etimadı. Bilirsinizmi necə doğrultmalıyıq?

• Necə?-busözbirvaxtdabirneçəağızdançıxdığıüçünxorkimisəsləndi.
• Vicdanımızla!
• Vicdanımızla? – salonyenəehmalcauğuldadı.

İclas iştirakçıları çaşqın-çaşqın baxışdılar. Bir nəfərin Londona oxumağa getməyinin bu qədər adamın vicdanına nə aidiyyatı ola bilər ki?Direktor sözünə davam etdi;

• Bəli, vicdanımızla və demokratik seçimimizlə. Layiqli namizədləri irəli sürməliyik. Layiqlilərin içindən ən layiqli olan o bir nəfərə səs verməliyik. Elə birinə ki, bizim seçkidən sonra nazirliyə müsahibəyə çağırılacaq, sonra Londonda oxuyacaq, sonra qayıdıb vətənə xidmət edəcək və bir gün yüksək vəzifə tutacaq, bəlkə də bir gün ölkəmizi idarə edənlərdən biri olacaq. Gərək elə seçək ki,seçdiyimiz o adam bu kollektivi, məhz bu boyda etimad göstərilmişbir kollektivi  xəcalət etməsin.

Yeganə təmayülü strateji araşdırma olan kollektiv direktorun tələb  etdiyi vicdan və demokratiya məsələsində naşı olduğundan  işi tam mənası ilə anlamaqda bir an çətinlik çəkmişdi. Lakin direktorun son sözlərindən bəlli olurdu ki, onlar, bir yerdə, həmin o bir nəfəri  seçib Londona oxumağa göndərməlidirlər. Ən xoşagəlməzi rəhbərin bu `vicdanlı və demokratik seçim`əhamını birdən bulaşdırması idi. Nəylərinəgərək idi? Niyəözüseçmirki?Onsuz da onlarınstratejiaraşdırmaməsələləriüzrəgünlükişyüküyetərincəidi.Regiondavəziyyətgündəngünətəhlükəlihalalır.Qarabağdadöyüşləryenidənbaşlamaqərəfəsindədir.RusiyaUkraynadanqalibçıxsaAzərbaycanahücumçəkəcək.Neftqiymətdəndüşür, manatölür.`Dərdçox, həmdərdyox`.Heçseçkininyeridi?Özüdədemokratikseçkinin…

• Malik müəllim, aramızdaənvicdanlı, əndemokratikadameləsizözünüzsünüz. Hələüstəlikdünyadatanınanalimsiniz. Sizseçin. –bunubiridedi.
• Biz hamımız,bütünkollektivsizəinanırıq. – bunuobiridedi.
• Əlbəttə,özünüzseçin, məsələqurtarsıngetsin. – bunu da birbaşqasıdedi.
• Imza da atarıqki…– bunu da deyəntapıldı.

Director işçilərinrəyinisəbrlədinləyibdedi;

• Yoox... olmaz. Biz demokratik ölkədə yaşayırıq. Təkbaşına olmaz. Mən də səhv edə bilərəm. Belə strateji qərarlar kollektiv şəkildə verilməlidi.
• Malik müəllim, siz heç vaxt səhv etmirsiniz, siz...
• Malik müəllim seçin, biz səsimizi sizə veririk, siz...
• Malik müəllim... aramızdakı ən vicdanlı, ən demokratik, ən alim... siz...
• Yaxşı... yaxşı...-dedi derektor və mövzunu bağladı.

Direktor sözünə daha ciddi ahənglə davam etdi.

• Seçki ikimərhələli olacaq. Əvvəlcə münsiflər seçiləcək, münsiflər dəLondona gedəcək adamı seçəcəklər.
• Münsifləri kim seçəcək?
• Biz. Biz hamımız. Bütün kollektiv – üzünü katibəyə çevirdi - Iclasın protokolunu tərtib elə, iştirakçıların siyahısını hazırla, sayını göstər...
• Baş üstə.
• Hamımıza bu işdə vicdanlı və demokratik seçim arzulayıram.
• Çooox sağ olun. Amma siz... özünüz... daha yaxşı... aramızdakı... ən... siz... – iclas bir sinəyə dönüb körüklənir, hər ağızdan bir avaz çıxır, işçilər səmimi qəlbdən öz fikirlərini bildirirdilər.
• Müsabiqənin şərtləri sabahdan katiblikdə olacaq. Maraqlananlar gəlib götürə bilər. -dedi direktor.
• Sabah? Saat neçədə? Harada?-busuallarıbayaqdanseçkiyəetirazedənlərverməkdəidi.

Cəmi onbeş dəqiqə çəkən iclas bitdi.

Direktorun ən son sözü `gedin` kəlməsi oldu. Gedin. Getdilər.

Ah, London! Fitnə-fəsad yuvası! Boşuna deyilməyib... ingilis barmağı...

London məsələsi elə həmin gündən mərkəzin elə də mülayim olmayan  ab-havasını bir az daha codlaşdırdı. Bəzi aralar soyudu, bəzi aralardan sukeçməz oldu. Cəbhələşən kim, səngərləşən kim, qruplaşan kim... Sanki ölüm-dirim məsələsi idi.

Əslində, elə ölüm-dirim məsələsi idi. Çünki Londonda oxumaq bizim kimi `üçüncü` ölkələrin insanı üçün əsil dirilik məsələsidi. Yerli diplomların rəmzi nəsnəyə çevrildiyi, orta məktəbin yarımcan olduğu bir ölkədə kimsə Londonda, özü də pulsuz  təhsil fürsəti əldə edirsə, demək bəxti yavər imiş.

Koridor, eyvan-seyvan,fb... hər yer qaynayırdı. Suallar aşıb daşırdı; yaş həddi neçədi, təhsil dərəcəsi nədi, neçə zəmanət lazımdı, qeydlər... şərtlər... kimsə bir şey bilmirdi. `Ətraflı məlumat sabah olacaq. Katiblikdən götürə biləcəksiniz. Gedin.` Cəmi bu qədər deyilmişdi.

Getdilər və həmin iclas gecəsi heç kəs yuxulamadı. Adamı  yuxu tutar? Seçkinin şərtləri məlum deyil, yaş həddi məlum deyil, bu Avropalılar 50 yaşlarında da oxuyurlar. Bəlkə heç yaş həddi yoxdu?Oxumaq  heç vaxt gec deyil. Elə ona görə də adam cərgəsindədilər.

Həmin gecə yaşından, başından, elmi dərəcəsindən asılı olmayaraq hər kəs Londona oxumağa getmək istədi. Necə istəməsin? Axı bizim üçün Londonda oxumaq - yalnız oxumaq deyil, mövcud olmaqdı. Londonda oxuyub gəlmək  iş yeri, yaxşı maaş deməkdi. Yerli diplomlarla iş tapmaqüçün gərək `onlardan` olasan. Onlardan. Yuxarıda oturanlardan. Qara camaat  üçün yerli diplomla mövcud olmaq,  kasub-kusub üçün bu təhsillə mənzilə yetmək mümkün deyil. Xalqdan birinin adam olması üçün London təhsili lazımdı. London!Londonda oxumaq sinifdən sinifə keçmək, zümrə dəyişdirmək, elitə xidmət etməkdi. Böyüklərin qulluğunda durmaq, onların əvəzinə işləmək, sabahda böyük kimi bir şey olmaqdemək idi. O birisi gün isə kübar sayılmaq idi. Aristokrat! Ay daa...

Ahh, London!

Demişdilər, şərtlər sabah açıqlanacaq. Lakin açıqlanmadı. Çünki nəyinsə nəyisə hələhazır deyildi. Bu hazırlıqsızlığın bəhrəsi daha bir yuxusuz gecə və ümumstres gündüz oldu. Adam içində`deyiləsi  deyil` sözlər saxta profillərdən  efirə uçurulurdu. Tüpürcək qabına çevrilmiş fb-də `strateq` lərin payı artmışdı.

Sabah da dedilər, sabah. Lakin deməklə yetmədi, suallar bitmədi, axırda katiblikdən yazıb divara vurdular;  müsabiqənin şərtlərisabah mütləq açılacaq. Lakin sabah da nəyinsə nəyisə hazır olmadı və katiblikdən yeni bəyan gəldi; iş gününün sonuna hazır olacaq.

Iş gününün sonuna kimi hər kəsin `əli işdə, gözü oynaşda`, yəni katiblikdə qaldı.

Nəhayət, şərtlər açıqlandı. Yaş həddi kollektivin tam yarısını, elmi-elmi adlar daşıyan adamları müsabiqədən kənara atdı. Mövcudluq haqqını ilkin itirənlər dillərində ingilisin, ürəklərində `özlərininkinin`  geçmiş-keçənini  söyüb astaca kompüterlərinin başına, strateji məsələlərlə məşğul olmağa çəkildilər vəarada fb-yə acılı statuslar uçurdular.

Iş stajı, eləcə də magistr dərəcəsi daha bir neçə nəfəri pəs etdirdi. Ikinci sıra da mövcud olmaq şansını qayb edib dilxor oldu. Onlar da gedib fb statuslarını təzələdilər. Ingilis dili bilmək şərti də böyük maneələrdən biri oldu. Bilməklə də yetmədi, sertifikat tələb olunurdu. Üstəlik sertifikatın yararlılıq müddəti də şərt idi. Setifikatının vaxtıkeçmişlər yanıb töküldü və onlar da üzlərini fb-yə tutdular.

Oxumaq şərtləri insan haqqlarını, daha dəqiqi, sıravi insanın qeyri-sıravi olmaq haqlarını dəryazın ağzına alıb ot kimi biçmişdi. Özündən deyən  əməkdaşlar xəlbirin gözündən amansızca sovrulmaqda idilər. Beləcə, ələnə-ələnə yerdə qaldı ikicə nəfər. Həsən və Elman.

Şərtlərə uyğun namizədlər bəlli olduqdan sonra seçkidən öncəki seçkiyə hazırlıqlar başladı. 5 nəfər münsif seçilməli idi. Seçilmiş münsiflər isə bu iki nəfərdən birini seçib Londona oxumağa göndərməli idi. Seçməyə nə vardı ki. Amma vicdanla seçmək, seçkini demokratik keçirmək suyu bulandırırdı. Vicdan və demokratiya əngəldən başqa nə yarada bilərdi bu `üçüncü ölkə`nin insanına.

Münsif seçkisi nöbvəti həftəyə təyin olundu. Növbəti həftə namizədlərin siyahısı tutulmalı, seçki günü təyin edilməli və səsvermə keçirilməli idi. Ayaqüstü və oturaq söhbətlərdə münsif heyətinə `aramızdakı ən vicdanlı adamların` seçilməsi müzakirə edilirdi. Bu dəfəortaya atılan bu `lar` şəkilçisi bir az komik səslənirdi. Çünki hər kəsə aydın idi ki, bu təsisatda bir nəfər vicdanlı, eləcə də bir nəfər demokratik adam var. Həm də dünya çapında alim. Qalan nə varsa `aramızdakı o ən vicdanlı, ən demokratik, ən alim  adamın çörəyini yeyənlərdir`.

Seçki, xüsusilə, vicdanlı seçki tələbi  hər kəsi çətinə salmışdı. Vicdanlı seçki! Mövcud olan ifadələrin və fəaliyyətlərin ən məzmunsuzu. Necə yəni? Adamdostunu, yoldaşını, müdirini, işikeçəniqoyubkiməsəsverəbilər?Bununadıvicdanyox, çörəyidizininüstündəolmaqdı.Adamkiməsəsverməklazımgəldiyinimüdirdənsoruşmazmı?Bəlkəbirtövsiyəsiolacaq?

Ah, London! İngilis barmağı! Demokratiya fitnəsi! Rədd olsunlar! Bizim öz milli dəyərlərimiz var! Onlar bizi belə fırıldaqlarla köklərimizdən qoparmaq, mentalitetimizdən uzaqlaşdırmaq istəyirlər!

Beləcə, bu gün o söhbətdən düz bir ay keçir. Bu gün, nəhayət, münsiflər London fatehini seçəcək. Bu bir ayın içindəçətinliklə də olsa, artıq, münsiflər də secilib müntəzir olmuşdu. Təbliğat-təşviqat işləri getmişdi. Ara qarışıb, məzhəb itmişdi.

Bu arada Malik müəllim daha bir iclas çağırmış və vicdanları oyatmaq üçün əlindən gələni etmişdi;

• Gənclər bizim gələcəyimizdi. Biz bu gün burda oturmuşuq, amma vicdanımızda gələcəyimizin məsuliyyətini daşıyırıq – demişdi.
• Malik müəllim, çox çətindi, Vallah, heç olmasa, münsifləri özünüz seçsəydiniz, çünkü aramızdakı ən vicdanlı adam...
• Unudun bu sözü, bir də eşitməyim – demişdi Malik müəllim.
• Biz sizə inanırıq...
• Demokratiya, ədalətli seçki... mənim yeganə məqsədim budur.Biz demokratik dəyərləri ölkəmizə gətirməliyik. Xüsusilə, gender məsələsi münsif seçkisində nəzərə alınmalıdı. Qərarların verilməsində qadınlar iştirak etməlidirlər. Buna görə də biz bütün seçkilərdə qadınlara səs verməliyik. Avropa Şurası qarşısında dövlətimizin öhdəliyi var. Biz qadın-kişi bərabərliyi haqqında qanunu olan bir ölkəyik. Biz qadına seçki hüququ verəndə Avropa hələ qadını adam saymırdı.

Bu iclas da çox çəkmədi. Bu da cəmi onbeş dəqiqə oldu. Bu iclasın da sonunda Malik müəllim `Gedin` dedi. Getdilər.

Həmin gecə yenə kimsə yatmadı. Yuxular ərşə çəkidi. Hər kəs düşündü ki, yaxşı, tutaq ki, oxumağa gedə bilmədim, ingilisin şərtləri taleyimi vurdu... yaş həddi olmasaydı... özləri əlli yaşında da oxuyurlar, bizə gələndə... üçüncü ölkə insanına  yaş həddi... serfikatımı vaxtında təzələsəydim... magistr...ingilisin şərtinə bax... bu qədər əngəl törədiblər.Fitnəkarlar!

Bəs idarənin 5 vicdanlı adamından biri olmağa nə mane olur.

Ikinci iclasın ertəsi günü kolleqaların bir-birinə baxışları bir az da dəyişmişdi. Dişlər kilidlənmiş, ağızlar qıfıllanmış, beyinlər saat kimi vururdu. Münsiflərə düşmək nüfuz məsələsinə çevrilmişdi. Bu daelə ölüm-dirim məsələsi kimi bir şey idi artıq.

London müsabiqəsindən kənar qalanəməkdaşlar didişir, fürsət düşdükcə deyişir, biri o birinə atmaca atır, tərəflər biri-birini vicdana səsləyirdi. Söz döyüşü gedirdi. Döyüşün önəmli hissəsi kəşflərin ən qiymətlisi – üz-üzə gəlmədən söz güləşdirmək fürsəti verən  fb-də gedirdi.

Münsif seçkisi gərgin keçdi. Amma keçdi. Çox səs alan ilk 5 namizəd münsif oldu. Çox səs alanlar içində ən çox səs alan isə Malik müəllim idi. Səs verən hər kəs müdirinə səs vermişdi. Çünki bu idarədə heç kəsin ondakı vicdana və demokratlığana şübhəsi yox idi. Üstəgəl dünyada tanınan alim məsələsi. Qalan 4 nəfər isə nisbi çoxluqla münsifə düşə bildi. Gender bərabərliyinəəməl edildi. Hətta qadınlar  sayçoxluğu əldə etdilər. Malik müəllimin çağırışı eşidilmişdi. Düzünü  demək lazımdır ki, seçki yaxşı nəticələnmiş, vicdanlı sayılan, qalmaqalsız, tərəfsizadamlar seçilmişdi. Bu 5 nəfərin heç birindən indiyə kimi vicdansız hərəkət görən olmamışdı. Onlar dürüstlüklərini həyatları ilə isbat etmiş köhnə həmkarlar, oturuşmuş, üzüyola, başıaşağı insanlar idi.

Lakin kollektiv boyu narazılıq, dedi-qodu, kin-kidurət kükrəyə-kükrəyə yürüməkdəvə böyüməkdə idi. Seçilmiş bu 5 nəfərin dışında hər kəsin vicdanı şübhəyə salınmış və bitməyəcək dedi-qodunun yeminə çevrilmişdi.Cəmi 2-3 səs alanlar özlərini rəzil olmuş sayırdılar. Bir nəfərə isə... heç kəs səs verməmiş, adamı kollektiv şəkildə şübhələrin altına gömmüşdülər.

Seçkidən tam bir saat sonra kimin kimə səs verib vermədiyi qarabazar hesablamalarıyla aydın oldu.Heç kimdən səs almayan bir nəfərdən başqa hər kəs kimdən səs alıb almadığını aydınlaşdırmışdı. Aydınlaşdırmış və `eybi yox` deyib dəftərin qırağına yazmışdı. Bəziləri də güncdə-bucaqda and-aman etmişdi ki, `sən öl, sənə səs vermişəm`. Və heç kəs bir-birinə inanmamışdı. İnanmayanlar üzlərini fb tutmuş və `insan çiy süd əmib...` motivli statuslar yazmışdılar.

Belə. Bu gün o gündən düz bir ay keçir. Münsiflər hazır, seçki günü təyin edilib. Günortadan sonra seçkidir. Gəlir əsas mərhələ; London fatehinin seçkisi. Kim qazanacaq? Əslində bu da təxminən bəllidi; Həsən. Elman hara , o hara? Həsən savadda üstündü, çalışqandı, həm də... Həsən qanacaqlı oğlandı.

O biri namizəd Elman da çalışqandı, rəftarlıdı, o da yaxşı oğlanlardandı, amma...Həsən qədər deyil. Həsən bütün ölçülərə görə Elmandan üstündü. Hər kəsin də məhz Həsənə səs verəcəyi gün kimi aydındı. Çünki seçkinin şərti vicdandır, demokratiyadır. Münsiflər isə həqiqətən vicdanlı, üzüyola, başıaşağı adamlardı. Gender bərabərliyi də təmin edilib, hətta üstələyib. Qadınlar da kişilərlə birlikdə seçicilik edəcək. Əsil demokratiya olacaq.

Namizədlər yaxşı təbliğat aparıblar; bəzən açıq, bəzən üstüörtülü, bəzən çəkingən, bəzən şit söhbətlərlə. Salamdan  sağola  bütün sözlərin  canı`mənə səs ver` olub bu bir ayda. Rəqabət mühiti cavanları abırdan salmışdı. Elə cavan olmayanları da. Durub oturub özlərindən deyiblər. Demokratiya `mənəm-mənəm`ə bəraət verir,  abır eləməyi atavizmə çevrir. Yeni şərait geridə qalmış dəyərlərlə uğraşmamağa, bildiyini etməyə, vurub keçməyə, hətta əzib keçməyə səsləyir. Bu səbəbdən  gənclər bildikləri qaydalarla yürüməkdə idilər. Yəni, vəziyyətçirkinləşmişdi.Bu işdə abırı üstündə qalan bir nəfər vardı; Malik müəllim. Ən vicdanlı və demokrat adam. Ünlü alim. Bağlı qapının arxasında oturub, başını aşağı salıb bu eybəcərlikdən uzaqda öz gündəlik işi ilə - strateji araşdırmaları ilə məşğul idi.

Seçki gününün birinciyarısında  Malik müəllim münsiflərdə genderin tərəzi gözünün ağırını təmsil edən Ayna xanımla başqa bir mövzunun müzakirə edərkən  sözarası dedi;

• Hə, seçkinin ab-havası necədi? Necəgedirişlər?
• Yaxşıdı, Malik müəllim- dedi, Aynaxanımvə üzüyolagülümsədi.
• Gənclərhəyəcanlıdılaryəqin. – dedi Malik müəllimvəAynaxanımınseçkiyəözələyin-başınabaxıb – bugünnəqəşəngsiniz,Aynaxanım.

Ayna xanım öncə öz yetgin yaşına uyğun bir nazla müdirinə təşəkkür etdi və sonra dedi;

• Eləhamıhəyəcanlıdı, Malik müəllim.Həttaməndə.
• Əslində nəticə məlumdu. Onsuz da hər kəs Həsənə səs verəcək. Çünkü Həsən layiqdi bu təhsilə. – bir an fikirli-fikirli susdu - Heç olmasa bir nəfər Elmana səs versəydi o, da bu seçkidən pərt çıxmazdı. Istəmirəm sarsılsın, cavandı, onun da gələcəyi var, heç olmasa bir səs almış olsun.
• Düz deyirsiniz, Malik müəllim, bu, heç ağlıma gəlməmişdi.
• Gərək elə edək, Elman da ümidsizliyə düşməsin.
• Malik müəllim, siz necə vicdanlı insansınız, hər kəsi  düşünürsünüz, cavanların, qadınların  qayğısına sizin qədər qalan yoxdu. Nə yaxşı ki, varsınız.
• Gənclər bizim gələcəyimizdi. Vicdanımızla cavabdehik. Qadınlar isə... qadınlar başımızın tacıdır.

Ayna xanım getdi, bir azdan gizli səsverməyə girəcəkdi. Fikirli idi, Elman məsələsi onun qəlbini titrətmişdi, onsuz da  Həsənə hər kəs səs verəcək, bəlkə o, Elmana səs versin, Malik müəllim düz deyir, qoy bu cavan bu yaşında sınmasın, bu seçkidən heç olmasa bircə səslə təsəlli tapsın. Məhz, Ayna xanımın səsi ilə.

Gözlənilən saat gəldi. Bağlı qapılar arxasında beş nəfərin gizli səsverməsi başladı. Malik müəllim arada fürsət tapıb səsvermə bülletenini  yanaşı oturduğuelmlər doktoru Əhməd müəllimə göstərdi və pıçıldadı; başqa cür etməyə vicdanım yol vermədi. Əhməd müəllim dəbülleteninin üstündən əlini ehmalca çəkib kimə səs verdiyini  Malik müəllimə göstərdi və yavaşca dedi; mən də.

Seçki bitdi.Səsvermənin nəticəsi elan edildi. Beş nəfər seçicinin ikisi Həsənə, üçü Elmana səs vermişdi. Londana lazım olan səsçoxluğu Elmanda idi. Hər kəs çaşıbqalmışdı. Elmana səs verənlər ayaqüstdə ölmüşdülər. Gender-tərəzinin  bir gözü havada yelbeyincə yellənirdi. Malik müəllim təmkinlə `gedin` deyirdi.

Və heç kəs bilmirdi ki, Malik müəllim Ayna xanımla etdiyi söhbəti daha iki nəfər`vicdanlı üzüyola` ilə etmişdi. Amma o, heç kəsə `filankəsə səs` deməmişdi. Deməzdi. Malik müəllim seçkiyə müdaxilə edən adam deyildi, vicdanlı adam idi. Demokrat idi. Tanınmış alim idi. Bunu bu mərkəzdə hər kəs bilirdi.

Xəbər güllə kimi çaxdı. Bir saniyə içində mərkəzin bütün əməkdaşları bildi ki, Londona Elman gedir.  İkinci saniyədə bu kollektivdə  vicdanına zamin duracaq bir nəfər belə tapılmayan əməkdaş koridora atıldı, oradan daözünü eyvana çaxdı. Artıq fb-yə sığmayıb sataşmağacanlı adam gəzirdi. O, eyvandaelmlər doktoru Əhməd müəllimin yaxasını yırtması ilə raslaşdı,`Malik müəllim, Həsənə səs vermişdi, gözümlə gördüm. Mən də Həsənə səs verdim. Hamısını o arvadlar elədi. Alın, bu da sizə gender bərabərliyi.`

Genderin tay gözüpis-pis baxan nəzərlərdən yayınmaq üçün kompüterlərin arxasına sığınmış, büzüşmüzdü.Tıq-tıq xanımların seçkiönü şuxluğu su çuxuruna düşmüşdü - al yanaqlardan, lalə dodaqlardan, düzülü tellərdən əsər-əlamət qalmamışdı. Həsən ortalıqda yox idi. Hər kəs Elmanı təbrik edirdi. Elmlər doktoru Əhməd müəllim seçkidə gördüyünə - Malik müəllimin bülleteninə -  hər addımbaşı, hər kəs önündə, cani-dildən şahidlik edirdi.Vicdanlılar və vicdansızlar bəlli olmuşdu. Fb statusları yenilənmişdi.

Malik müəllim bağlı qapı arxasında - çirkinliklərdən uzaq - öz işi ilə məşğul idi.

Ahh, London! Fitnə-fəsad yuvası...