Hər nəticənin bir səbəbi var

 

  Mən nə “yerazam” , nə “krazam”, nə də “naxaz”. Məni nə iqtidar həzm edə bilir, nə də müxalifət. Düzü, elə mən də onları həzm edə bilmirəm. Yarım əsrdən çox mərkəzi mətbuatda (“Azərbaycan gəncləri”, “Molodyoj Azerbaydjana”, “Bakinski raboçi”, “Azərbaycan”) işləmişəm. Düz 78 ildi bu dələduz dünyada yaşayıram. Heç vaxt heç kəsin “adamı” olmdığım üçün yüksək zirvələr fəth edə bilməmişəm. Hər işdə yolun əyrisini yox düzünü seçmişəm. Buna görə də düzdə qalmışam. Bunları deməkdə məqsədim budur ki, siz mənim sözlərimin səmimiyyətinə şəkk gətirmiyəsiniz. Üstəlik, onu da əlavə edim ki, mən sizin qələminizdən çıxan əsərləri böyük rəğbətlə oxumuşam, həmişə də ürəyimdən keçib ki, kaş mən də bu cür yaza, fikiri belə dolğun və qeyri-adi boyalarla təsvir edə biləydim. Ona görə də sizin “Drujba narodov” ıurnalında çıxan “Daş yuxular” əsəriniz haqqında internetdə təhqiramiz sözlər (məsələn, Musa Urud sizi “sünnət olmuş erməni” adlandırır, Fikirət Qoca deyir: “ Əkrəm Əylisli getsin kimin ayağın istəyir öpsün” və s), Milli Məclisdə əsərə sərt fikir səslənəndə mən, hələ əsəri oxumadan, sizi müdafiə etdim. İstəsəniz onu mənim FB səhifəmdə oxuya bilərsiniz. Bir neçə FB dostum mənə irad tutdular ki, necə ola bilər ki, sizin kimi obyektiv bir adam xalqını alçaldan bir yazıçını müdafiə edir. Mən də dostlarıma söz verdim ki, əsəri oxuyub öz fikirimi söylüyəcəm. İndi vədimə əməl edirəm.

 

     Bu əsərinizi həm dərin minnətdarlıq hissi ilə, həm də ondan da dərin təəssüf hissi ilə oxudum. Minnətdaram ona görə ki, sabınsız .... girən (SGG) məddahlar hər gün zurna-qabal çaldığı bir mühitdə, ölkədə ədalətsizlik tüğyan etdiyi, üstümüzə Sunami kimi gələn mənəvi aşınma kosmik sürətlə gücləndiyi bir vaxtda, yağışdan sonra bitən göbələklər kimi, çoxalan psevda-yazarların ədəbi mühiti zibillədiyi bir zamanda, siz axına qarşı çıxaraq, öz sözünüzü yenə də cəsarətlə dediniz. Bu cəsarətinizə və kişiliyinizə görə sizə alqış düşür.

 

Bir vaxtlar mən də fəal iştirakçısı olduğum meydan hərəkatı haqqında, millətimiz, xalqımız və dinimiz haqqında yazdığınız fikirlərin hamısına şərik çıxıram. Yeri gəlmişkən deyilm ki, din və sünnət məsələsinə hələ 19-cu əsirdə məşhur fransız yazıçısı Leo Taksil özünün “Zabavnaya Bibliya” və “Zabavnoye Yevanqeliye” əsərlərində daha kəskin formada münasibət bildirib. Gənclik illərində kilsədə xidmət edən, orda baş verən iyrənc əməlləri görəndən sonra kilsəyə və dinə münasibətini 180 dərəcə dəyişən ədib, sevimli qəhrəmanınız Saday Sadıqlının qəbul etmək istədiyi xristian dinin təmlini elə baltalayıb ki, şəxsi mənafelərini güdən dələduzların dindən istifadə edib öz məqsədlərinə çatmasını elə açıq-saçıq göstərib ki, sizin XX1 əsrdə deyilmiş kövrək eyhamlarınız onun yanında heç nədir. Mənə gəlincə, bu fikirdəyəm ki, həmişə din də, partiya kimi, ayrı-ayrı adamların əlində pul qazanmaq və varlanmaq aləti olub və alət olaraq qalır. Ən faciəvi cəhət budur ki, partiya kimi, din də millətləri, xalqları birləşdirməyə xidmət etmir, onları parçalayır. Çünki parçalamadan hökmüranlıq etmək və varlanmaq mümkün deyil. Saday Sadıqlının bəxtə gətirdi ki, tez öldü, gedib Eçmiədzində xristianlığı qəbul eləmədi. Qəbul eləsiydi, görəcəkdi ki, dinlərin hamısı bir şeydi – tamahkir insanların əlində pul qazanmaq alətidi. Mən heç cürə inana bilmirəm ki, Saday Sadıqlı kimi bir dərin düşüncəli ziyalı, üsyankar bir aktyor dini xurafatın əsiri olsun və Eçmiədzin həsrəti ilə yaşasın. 

 

    Lakin məni məyus edən bir azərbaycanlı ziyalının öz dinini, bizə qənim kəsilmiş bir millətin kilsəsində dəyişmək istəməsi deyil. Məni sarsıdan zəngin biliyə malik olan müəllifin, əsrlər boy davam edən erməni-müsəlman düşmənçiliyini birtərəfli işıqlandırması, hadisələri tarixin kintekstindən çıxardıb, erməniləri əzilən “məzlum xalq” kimi, türkləri və azərbaycanlıları isə əzən, amansız və qəddar xalq kimi göstərməsidir. 

 

     Əkrəm müəllim, mən kitabla bağlı çıxışlarınıza diqqətlə qulaq asdım. Lakin izahatlarınızı qəbul edə bilmədim. Siz dediyiniz xoş məram kitabda, sadəcə, yoxdur. Siz orda böyük ustalıqla, yüksək sənətkarlıqla göstərmisiniz ki, zavallı erməniləri 1919-cu ildə Əylisdə vəhşicəsinə qırıblar (“reznya”), 1989-cu ildə də Bakıda ərsiz arvadlar çıxıblar küçələrə və əllərinə keçən erməniləri döyə-döyə öldürüblər, “yerazlar” və şuşalılar hayları pəncərədən atıb, “Sumqayıt qırğının”nı bizim vəhşi millət törədib və s.

 

Bəli, mən də təsdiq edirəm ki, Sumqayıtda bir neçə ermənini öldürüblər, bəli eyvandan atılan, küçədə döyülən ermənilər olub. Eyni vaxtda, bunları istəmiyən, vəhşilik sayan, hər cürə zorakılığa dərin nifrət bəsləyən azərbaycanlılar da olub, özü də sizin təsvir etdiyiniz kimi, bir-iki ziyalı deyil, minlərlə, milyonlarla müsəlman olub. Amma, nədənsə, siz belə insanların çox olduğunu öz oxucularınızdan gizlətmisiniz. 

 

    Bu da dərdin yarısıdı. Ən böyük dərd budur ki, siz tarixə sırf ədalətsiz, araqızışdıran millətçi erməninin gözü ilə baxmısınız, var qüvvənizlə çalışmısınız ki, “dünyanın mərkəzi” olan Əylisin ermənilərə məxsus olduğunu və ordakı ermənilərin hamısının müsəlmanlardan bütün parametrlər üzrə yaxşı olduğunu, zəhmətkeş və humanist bir millət olduğunu qabarıq şəkildə verəsiniz. Əslində isə hər bir millətin nanəcibi də var, nəcibi də. Əgər bir millət bir yerdə yaşaya bilmirsə, bütün dünyaya səpələnibsə, terroru əsas mübarizə metodu kimi seçibsə, qan tökməyi sevirsə, riyakardırsa, satqındırsa, oğrudursa, deməli, onun nanəcibi daha çoxdur.

 

Erməni zəhmətkeşliyinə sözüm yoxdur, çalışqan, elmə-biliyə fikir verən millətdir. Lakin anlıya bilmirəm erməniləri məzlum və humanist millət kimi göstərmək hardan ağlınıza gəlib və həqiqəti təhrif etməklə nə məqsəd güdürsünüz. Rus və gürcü mütəfəkkirlərinin bu millət haqqında söylədiyi fikirləri siz məndən yaxşı bilirsiniz. Onlarla işim yoxdur. Yadınıza bəzi tarixi faktları salacam. 

 

   1930-cu ilə kimi buraxılan “Bolşaya Sovetskaya ensiklopediya” toplusunu çapa hazırlayan redaksiya heyətində nə bir türk var, nə də bir azərbaycanlı. Bununla belə, orda dərc olunan “Armyanskiy vopros” adlı geniş həcmli oçerk erməni-türk düşmənçiliyinin kökünü çox dəqiq göstərib. Bu obyektiv oçerki toplunun sonrakı nəşrlərindən çıxarıblar. Səbəb də aydındır: orda, sizin təsvir etdiyiniz “humanist” erməninin xisləti, güzgüdə olduğu kimi, aşkar göstərilib. Sən demə, dünyanın hər yerinə səpələnmiş bu millət Osmanlı dövlətində şah kimi yaşayırmış. Azad və sərbəst fəaliyyət göstərən erməni tacirləri o dərəcə varlanıblar ki, hətta, dövlət onlardan borc alırmış. Bu vəziyyət Rusiya-Türkiyə müharibəsinə (1877) kimi davam edib. Birinci Pyotrun vəsiyyətlərini yerinə yetirən Rusiya çarı Azərbaycanı parçalayıb, yarısını İrana verəndən və yarısını da özünə götürəndən (1813, 1828) sonra, gözünü Türkiyə torpalarına tikmişdi.

 

Lakin bu güclü dövlətə dişi batmırdı, ona görə də dövləti içindən dağıtmağı qarşısına məqsəd qoyur. Bu işdə kim ona yardımçı ola bilərdi? Təbii ki, özünü bütün millətlərdən ağıllı sayan, əslində isə hiyləni zəka ilə qarışıq salan böyük iddialı, təkəbbürlü, dəhşətli dərəcədə yaltaq ermənilər. Bütün Qafqazı işqal edən işqalçı Rusiya tamahkir ermənilərə “Dənizdən dənizəcən - Böyük Haystan” yaratmaqda kömək edəcəyi vədini verib, “ümumi düşmənə” qarşı mübarizəyə hazırladı: altdan-altdan erməniləri silahlandırdı, xüsusi dəstələr və onlara rəhbərlik edən vahid partiya (“daşnaksyutun”) yaratdı. Ruslar Türkiyədə yaşayan erməni mənşəli varlıları da yoldan çixara bildi. Silahlı erməni dəstələri rus qoşunları ilə Türkiyənin üstünə yeridi. Türkiyədəki ermənilər də onlara xəlvəti kömək edirdi. Bu, vətənə və qonşuya xəyanət idi. Hər üç tərəfdən böyük itkilər oldu. Rusiya Türkiyə ilə özü üçün əlverişli sülh müqaviləsi imzaladı və erməniləri atıb, geri çəkildi. Cındır erməni dəstələri meydanda qüdrətli türk ordusu ilə tək qaldı.

 

1877-ci ildə Rusiya tərəfindən qızışdırılan xəyanətkar ermənilər öz cəzalarını aldılar. 

 

   Rusların ardınca ingilislər, 1915-ci ildə isə fransızlar da Türkiyəyə qarşı mübarizədə “Erməni kartı”ndan məharətlə istifadə etdilər. Hər dəfə də öz məqsədlərinə çatan kimi ağılsız erməniləri meydanda tək qoyub, aradan çıxdılar və türklər ermənilərə yaxşıca qulaqburması verdi.

 

    BSE-də oxduuğum “Armyanskiy vopros” bu acı həqiqətləri geniş şəkildə şərh edib. Bu faktlar “tamahkiri yalançı aldatdı” məsəlinin dəqiq olması ilə bərabər, həm də ermənilərin ağlnın göstəricisidir. El arasında deyirlər: “Eşşək bir dəfə batdağa batanda ikinci dəfə ordan getmir”. Gör bu bicliyi və hiyləkərliyi ağıl hesab edən bu millət nə qədər ağır xəstədir ki, bu qədər aldadılandan sonra da öz boş və mənasız xülyalarından əl götürmür. “Böyük Hayastan” xülyası ilə yaşayan, qan tökən və qanı tökülən, üstəlik arvadlarının çox qısır qalan bu millət başa düşmək istəmir ki, dünyaya səpələnmiş bütün erməniləri bir yerə yığsan (bu isə mümkün olan iş deyil: didməyə başqa millət olmuyanda, ermənilər bir-birinin xirtdəyin gəmirir!) heç İrəvan xanlığını doldurmağa da çatmaz. Bilmək olmur: əlavə torpaq bu millətin nəyinə gərəkdi?

 

    Əkrəm müəllim, göründüyü kimi, sizin böyük ürək ağrısı ilə təsvir etdiyiniz, 1919-cu il Əylis qırğınından qabaq Türküyəyə 1877-ci il rus-erməni təcavüzü, sonra ingilis-erməni təcavüzü, 1915-ci ildə isə franssuz-erməni təcavüzü, Osmanlı dövlətinin humanist qanunları sayəsində yüksəlmiş, ali hərbi rütbə almış, böyük post tutmuş Andranik paşanın xəyanəti olmuşdur.

 

Qulağının birini salamat götürüb qaça bilən Andranik paşanın Arazı bu taya adlıyandan sonra nələr etdiyini siz məndən yaxşı bilirsiniz. Çünki onun işkəncə ilə qırdığı minlərlə dinc insanın ilk dəstəsinin qanı məhz Naxçıvan torpağını boyamışdır. 1965-ci ilin baharında, mövcud olmayan “genosidin” yubileyinə hazırlaşan ermənilər yenidən baş qaldıranda mən Naxçıvanda bir ixtiyar qoca ilə elədiyim söhbəti . bu gün də sakit yada sala bilmirəm. Qoca eşitdiklərini deyil, öz gözü ilə gördüyü hadisələri danışırdı. Sizin “humanist” kimi qələmə verdiyiniz ermənilər, Andranikin əmrilə Naxçıvanda, yeganə günahı azəri türkü olan, dinc və əliyalın insanları qarışqa kimi qırırdılar, qız-gəlini zorlayandan sonra, onların kürəyinə qaynar samavar bağlayıb, yarğanların, qayaların başına aparır, uçurumdan aşağı itələyiyirdilər – türklərin qisasını bizdən alırdılar. 

 

     Deyə bilərsiniz ki, qoca uydurub bunları. O zaman qulaq asın anamın ölən günəcən unuda bilmədiyi həqiqətləri danışım sizə. Doğulduğum Seyidlər kəndi (Zəngilan) ermənilər yaşayan Aqarak, Sirkətaz, Sunik kəndlərinin arasında, Qafan şəhərinin lap qulağının dibində yerləşib. İki seyid qardaşın törəməsi olan bu balaca dağ kəndinin camaatı bütün insanlara “Allahın yaratdığı bəndə” kimi baxırdı. Bütün kəndi ələk-vələk eləsəydin, bir ov tüfəngi, yaxud xəncər tapa bilməzdin. Kəndin altından keçən yolla Qafana gedən və geri qayıdan ermənilərə bir uşaq, bir böyük güldən ağır bir söz deməzdi.

 

Amma biz erməni kəndlərindən keçəndə uşaqlar bizi, böyüklərin gözü qabağında, daşa basırdılar. Çünki biz onlar üçün “hay” deyil, “turk” – hayın ən qəddar düşməni idik. Bax belə bir mömin, dinc, rəncbər kənd 1918-ci ildə, yəni, təsvir etdiyiniz Əylis “qırğınından” bir il qabaq qaniçən ermənilərin hücumuna məruz qalmışdı. Qəddarı ermənilər iki dayımı (16 və 18 yaşlarında) və onlarla qohumumu qətlə yetirmişdilər, kənd camaatı başını götürüb qonşu Qubadlı rayonunun Qaraqoyunlu kəndinə qaçmışdı. Ermənilər evləri talan etmi və od vurub yandırmışdılar, malqaranı sürüb aparmışdılar. Təkrar edirəm, Əkrəm müəllim, bu qırğın Əylis “qırğınından” düz bir il qabaq baş vermişdi. 

 

Belə qırğınlar Azərbaycanın hər yerində törədilmişdi. Bu gün Qubada aşkar olunan kütləvi məzarlıqda və digər məzarlıqlarda uyuyan insanların naləsi sizin qulaqlarınıza dəysəydi, ruhunuzu incitsəydi, yəqin ki, siz təzə əsərinizdə, bir “qəddar” əylislinin atdığı güllədən ölən tülkü balasının “faciəvi ölümünün” təsvirinə ayırdığınız yerin, heç olmasa, onda birini bu günahsız insanların necə qətlə yetirildiyinin təsvirinə ayırardınız. Bunu etməmisiniz. Hansı “ali məqsəd” naminəsə milli ədavətin təsvirinə 1989-cu ildən başlamış və gedib 1919-cu ildə dayanmısınız. Hansı bir maraqsa sizi burda saxlayıb, qoymayıb bir qədər dərinə gedəsiniz, ədavətin kökünü, səbəbini rusdilli oxuculara göstərəsiniz. Niyə? 

 

      Yaxşı, uzaq tarixin yaxasını buraxaq, gələk hamımızın gözünün qabağında baş verən hadisələrin üstünə. Güman edirəm ki, Qarabağ torpağında boya-başa çatmış Zori Balayanın “Ocaq” əsərini oxumusunuz, Qorbaçovun sağ əli olan Aqanbekyanın Fransada verdiyi müsahibədən xəbəriniz var. Həmişə mövcud olan erməni separatizmini qidalandıran, həmişə tüstülənən ədavət ocağı-nın üstünə yağ tökən bu kitab və çıxış, təsvir etdiyiniz “müsəlman vəhşiliyi” başlanan 1989-cu ildən bir neçə il qabaq biz ziyalıları ayağa qaldırmışdı. 1988-ci ildə milli münaqişə zəminində erməni gülləsinə tuş gələn Ağdamlı oğlan da hay deyildi, “turk” övladı idi.

 

Ermənistandan döyülüb öz dədə-baba yurlarından qovulan minlərlə insan da ermənilər deyildi, bizim qardaş-bacılarımız idi. Sizin nifrət bəslədiyiniz o “yerazlar” belə yarandı – erməni vəhşiliyi sayəsində. O vaxtlar mən sizin etiraz səsinizi eşitmədim, “Azərbaycan” jurnalının baş redaktoru, rəhmətlik Yusif Səmədoğlunun kabinetinə yığışan (Əbülfəz Əliyev, Leyla Yunisova, mən və b.), “nə etməli” sualına cavab axtaran ziyalıların arasında görmədim, Moskvaya göndərilən etiraz məktubunda sizin imzanız olmadı. O vaxt Azərbaycanın ərazi bütövlüyü uğrunda gedən ölüm-dirim mübarizəsinin iştirakçılarını, boynuna kəfən salıb meydana atılan mücahidləri “talpa” (kütlə), “stado” (sürü) adlandırmağınız məni çox incitdi.

 

Ona görə yox ki, o “sürünün” “qoyunlarından” biri də mən idim, ona görə ki, o vaxt mən – üç ali təşkilatın (AKP MK, Ali Sovet və Nazirlər Soveti) orqanı olan “Bakinski raboçi” qəzetinin bölgə müxbiri, yaxşı dolanışığı olan bir vəzifə sahibi, hər şeyə tüpürüb, AXC-yə daxil oldum ki, öz nümunəmlə ziyalıları ruhlandırım, qoy “cəbhəyə” çoxlu ziyalı gəlsin, əl-ələ verib, onu mütəşəkkil bir təşkilata çevirək. Əfsus ki, “ağıllı” ziyalılar kolun dibində gizlənib, biz “ağılsızlara” ordan tamaşa edirdilər, baxırdılar görsünlər kim kimi yıxacaq, kim ayaq üstə qalacaqsa, ona da “girsinlər”. Əzabı biz çəkdik, meyvəni isə kolun dibində gizlənənlər dərdilər. O hərəkatın meyvəsindən siz də bol-bol dərdiniz, Əkrəm müəllim: Xalq yazıçısı, iki yüksək orden, Milli Məclisin deputatı və sairə. Mən və milyonlarla mənim kimi “qoyunların” qisməti isə 100-170 mant pensiya oldu. Ehtiyac içində çobalıyıram. Bundan da pis günə qalsam belə, yenə də haqqı qoyub, nahaqqı yazmaram. Siz isə, anlıya bilmədiyim hansı bir səbəbdənsə, haqqı qoyub nahaqqı yazdınız. 

 

      Mən düz 30 il 8 “sağalmayan” xəstəlikdən əzab çəkəndən sonra, 60 yaşa çatanda özümü təbii üsullarla sağaltdığım üçün insan orqanizmini dərindən öyrənmişəm və tibb elminin zəyifliyinin kökünü indi dəqiq bilirəm. Tibb elmi bapbalaca mikrobların əlində ona görə aciz qalıb ki, səbəbə qarşı deyil, nəticəyə qarşı vuruşur. Ədəbiyyatın da gücsüzlüyü bundadır. Ədəbiyyat bəşəriyyəti bəlalardan ona görə xilas edə bilmir ki, qələm əhli bəlanın səbəbini deyil, ancaq nəticəni- bəlanın özünü göstərir, insanları səbəbə qarşı mübarizəyə səfərbər etmək əvəzinə, nəticəyə qarşı mübarizəyə çağırır. Sən nəticəni min dəfə, milyon dəfə dəf elə, əgər səbəb qalırsa, nəticə qayıdacaq. Mütləq qayıdacaq. Siz Əkrəm müəllim, ilhamla və yüksək peşəkarlıqla yazılmış bu əsərinizdə səbəbə toxunmağa heç cəhd də göstərməmisiniz. 

 

      Səbəb nədir? Taleyinə bir məkanda yaşamaq iki qonşunun – ermənilərin və azərilərin ədavətinin təməlində duran əsas səbəb – böyük dövlətlərin, birinci növbədə də Rusiyanın işqalçılıq siyasətidir. Bu günün özündə də bu irticaçı siyasət imkan vermir ki, biz qonşular üz-üzə oturub, öz dərdimizə özümüz çarə qılaq. Hər vaxt iki qonşu arasına nifaq salan Rusiya, bu gün də münaqişənin həlli yolunda yeganə maniədir. Ermənistanda rus ağalığına bu gün son qoyulsa, sabah ermənilər bizimlə barışar, yenə əvvəlki kimi, birlikdə yaşıyarıq, bu qonşuluqdan ermənilər də bəhrələnmək imkanı tapar. 

 

       Necə yeriydi bu həqiqətləri Rusiyada çıxan bir populyar jurnalda tam çılpaqlığı ilə yazmağın! Sovet qadağalarına məruz qalan rəhmətlik Cəfər Cabbarlının bir cümlə ilə göstərdiyi (“Yatın yerə, atan qazaqlardı”) bəla yuvasını, siz öz istedadlı qələminizlə necə ifşa edə bilərdiniz! Bunu etmək əvəzinə, tarixdən iki fraqment götürübsünüz, onlara da neytral, obyektiv və prinsipal ədib gözü ilə deyil, nankor Zori Balayanın gözü ilə baxmısınız, Əkrəm müəllim. Bəli, bu həqiqətləri yazsaydınız, ermənipərəst Moskva əsəri dərc etməzdi. İndi onu böyük məmnuniyyətlə veriblər. Daha bir əsəriniz işıq üzü gördü, qonarar və Ermənistanda böyük divident qazandınız. İstedadınıza görə sizə hörmət bəsləyən oxucuların, düşünürəm ki, böyük əksəriyyətini itirdiniz. “Daş yuxunlar” elə formada dərc olunub ki, bu ancaq, böyük dövlətlərin əlində oyuncağa çevrilmiş erməniləri, bir də onların ağalarını qane edə bilər. 

 

       Verdiyiniz müsahibələrdə dediyiniz fikir – bir azərbaycanlının döyülən ermənini müdafiə etməsi bizim xalqın necə böyük xalq olduğuna dəlalət edir fikiri, müsəlman vəhşiliklri təsvir olunan çoxsaylı səhifələrin içində itib-batıb, oxucunun gözü önündə ancaq Əylis “qırğını”, Sumqayıt “qırğını, Bakı “qırğını”, erməni kilsələri, bir də tülkü balasının “faciəli ölümü” canlanır. Ağlında ancaq Eçmiədzinə gedib erməni kilisəsində xrisitianlığı qəbul etmək və Sumqayıtda erməniləri qıran müsəlmanların bağışlanmasını erməni Astvacından xahiş etmək olan bir ruhi xəstənin alicənablığı, yüksək humanizmi əsla gözə çarpmır. Bütün xalq qəddar və qaniçəndirsə (“Daş yuxular”da biz məhz belə təsvir olunmuşuq), bir ruhi xəstə həddinə çatmış artistin alicənablığının və humanizminin işığı nə qədər gur olsa da, bu xalqın üstünə düşən kölgəni yox edə bilməz. 

 

    Əkrəm müəllim, siz, hansı səbəbdənsə, erməni separatistlərinin əlinə elə bir “kozur” vermisiniz ki, BMT Təhlükəsizlik Şurasının yüz qətnaməsindən da güclüdür. Hakimiyyəti zorla ələ keçirən köçəryanlar, sərkisyanlar və digər “yanlar”, eləcə də onlara havadarlıq edən rus şovinistləri bu kitabı əldə bayraq edib, bütün dünyanı inandırmağa çalışacaqlar ki, “ali irqə” mənsub olan mədəni bir xalq bu barbalarla heç cür bir məkanda yaşıya bilməz. Beləliklə də, Zori Balayanın, Aqanbekyanın, Silva Kaputikyanın başladığı işi siz davam etdirdiniz, Əkrəm müəllim. Niyə?