Normal insan heç bir səbəb olmadan üç nəfəri bıçaqlayarmı? Çətin.
Bəs əgər o, normal deyilsə? Hətta belə olsa da
bundan ötrü ciddi əsas olmalıdır. Nəsə bir pis əməl törətmək lazımdır ki, adam bıçağa əl atsın. Nə baş verdi ki, Faiq Ağayev 6 bıçaq zərbəsi aldi, üstəlik onun mühafizəçiləri də (hərçənd ki, belə mühafizə olmaz).
Kubinka sakinlərinin versiyası belədir: səhər tezdən Ağayevin Cipi Kubinkada şütüyürmüş (Ağayevə orada nə lazım olduğu ayrıca məsələdir). Dar küçədə o, Jiquli ilə uzləşib və yol verməyi tələb edib. Bu tələb təhgir formasında edilib. Özünə hörmət edən adam bunu gəbul edərmi? Əgər mənliyi varsa, yox. Görünür, Rüfət Məlikovun mənliyi var ki o, xalq artistinin qarşısından geri çəkilməyib. Lakin görünür, Ağayev bu cür münasibətə adət etməyib və onun mühafizəçilərinə "fas" komandası "sevimli artistə" qarşı hörmətsizliyin cavabı olub. Lakin mərdliyi pulla almaq olmaz və bıçağı görən mühafizə xidməti öz funksiyasını unudub. Hər halda onlar nə özlərini, nə də Ağayevi qoruya bilməyiblər.
Görəsən, nədən tanınmış artist, böyük məmur, zəngin adam belə şeyi özünə rəva görür? Bu ona görə baş verir ki, onlar cəzasız olmadıqlarına əmindirlər.
Əks halda heç kəs içtimayyət qarşısında, televiziya ekranında özünü belə aparmağa cürət etməz.
Onlar öz rolunu belə başa düşür: öz zövqlərini, səslərini, eybəcərliklərini və həyat tərzini əhaliyə qəbul etdirmək. Əvəzində zombiləşmiş publika onlara heyran olur, bu və ya digər "artisti" 10 min manata toya dəvət edir.
Eyni zamanda telekanallar kompromat toplayir, münaqişələr uydurur, qiybət qırır, sonra da həftələrlə bunun müzakirəsini aparır.
Şou-biznes sahəsində öz oriyentasiyasını gizlətməmək çoxdan dəb halını alıb. Ümumiyyətlə, hərdən adama elə gəlir ki, oradakılar yalnız "mavilər" və "çəhrayılardır". Bəlkə buna görə də onlar özlərini qeyri-adekvat aparırlar?
Yenə sual yaranır: nəyə görə onlar belə şeyləri özlərinə rəva görürlər? Yaşlı nəsil artistlərin müəyyən davranış, geyim qaydalarına əməl etdikləri vaxtları yaxşı xatırlayır. Bu çərçivədən çıxmaq qadağan idi. Şəxsi həyatda ədəbsiz olaraq, eyni vaxtda səhnəyə çıxmaq mümkün deyildi. Əgər kişi müğənni içki düşgünü, qadın müğənni isə "əxlaqsız" idisə, onları səhnədən məhrum edirdilər. Əlbəttə, bu, avtoritar rejimin və qadağaların zamanı idi. Lakin heç kimin ağlına gəlməzdi ki, artistlər özlərini yollarda kriminal avtoritetlər kimi aparacag (obyektiv olaraq demək lazımdır ki, heç onlar özlərini belə aparmırlar).
Digər mühüm məsələ odur ki, niyə bu cür davranışa şərait yaradılır?
Belə ki, televiziya ekranlarından düşməyən bütün xalq və əməkdar şou-biznes adamları hakimiyyətə lazımdır. Bu publika hakimiyyətə xidmət etmək, onların tədbirlərində çıxış etmək, xalqı onlara səs verməyə çağırmaq, onların necə ağıllı, yaxşı və xalqa gərəkli olduğundan danışmaq üçün lazımdır.
Belə saray publikası min illərdir ki, mövcuddur və onlar hökmdarlara xidmət edirlər. Bu, bir kastadır.
Öz gullugu əvəzində onlar fəxri adlar, pul və imtiyaz alırlar. Ən başlıcası isə adi adamın törətməsinə yol verilməyən hərəkətləri törətmək hüququ qazanırlar.
Biz mənəviyyatsız cəmiyyətik, daha dəqiq desək mənəviyyatımız şikəst edilib. Əgər əvvəllər biz bunu seçkilər zamanı hiss edirdiksə, artıq tədricən bu hiss bizim adi halımıza çevrilib və harda olmagımızdan, nə etməyimizdən asılı olmayaraq, bizi tərk etmir.
Etiraz hissi bizi ona sürükləyir ki, az qalırıq daşı götürüb evlərimizi gəzərək bizdən istifadə etmədiyimiz elektrik enerjisinə, qaz və suya görə pul almaq istəyən reketçilərin başını yaraq.
Bir neçə il əvvəl fransalı həmkarım ilə Azərbaycan haqqında film çəkirdim. Biz küçələrdə adamlardan müsahibə götürürdük və Təzə bazarda olduq (Ağayevin bıçaqlandığı yerdən bir az aralı). Fransalı jurnalist satıcılardan onların ədalətli seçkilərə inanıb-inanmadıqlarını soruşdu. Çoxları cavab verməyə qorxdu. Çəkiliş başa çatdıqdan sonra satıcılardan biri yaxınlaşıb dedi: "Biz hər şeyi başa düşürük, lakin danışmağa duxumuz çatmır".
Kiminsə özbaşınalığın qarşısını almağa duxu çatanda bıçağa əl atmalı olur, çünki bizi digər normal etiraz imkanlarından və hüququndan məhrum ediblər.
Şahin Hacıyev
Söz istəyirəm
-
Azərbaycan Respublikasının Prezidenti cənab İlham Əliyevə
-
Gəncə şəhərində ünvanlı sosial yardımın təyinatı ilə bağlı yubanmalar yarandığı deyilir. Gəncə şəhərində yaşayan Hacıyev Vüqar Turana bildirib ki, artıq bir aydan çoxdur ki, ünvanlı dövət sosial yardım üçün Dövlət Sosial Müdafiə Fondunun Gəncə vahid əlaqələndirmə mərkəzinə müraciət etsə də, ona nə müsbət cavab, nə də imtina cavabı verilmir: "Əlaqəndirmə mərkəzinə zəng vurub soruşanda deyirlər ki, VEMTAS sistemi işləmir deyə, müraciətlərə baxılması və cavabların verilməsi mümkün deyil. Bir aydan çoxdur ki, Gəncədən müraciət edən adamlar konkret cavab ala bilmir".
-
Çin hökümətinin başlatdığı Bir yol, bir kəmər layihəsi Çinin müasir tarixinin əsas uğuruna çevrilib. Çin Xalq Respublikasının təşəbbüskarı olan layihəyə tərəfdaş ölkələrdəki fəaliyyəti yalnız ikitərəfli iqtisadi yüksəlişlə məhdudlaşmır, həmçinin Bir yol, bir kəmər-ə üzv olan dövlətlərdə Çinin xarici siyaəstinə dəstəkdir. Əlavə olaraq layihədə üzvlüyü olan ölkələr Çin üçün mühüm təbii resurs mənbəyidir. Azərbaycan da Çinin rəhbərlik etdiyi Bir yol, bir kəmər layihəsinin iştirakçılarından biri olaraq ikitərəfli münasibətlərin tərəqqisində mühüm rol oynayır. Belə ki, Rusiya-Ukrayna müharibəsinin başlanması ilə Rusiya ərazisinin Qərbə çıxışının bağlanmasından sonra Trans-Xəzər Beynəlxalq Nəqliyyat yolu Azərbaycanı əsas ticarət marşurut xətti edib. Həmçinin yaranan şərait qeyri-neft sektorun artırmaq və İkinci Qarabağ Müharibəsindən sonra xarici investisiyanın ölkəyə axınını planlaşdıran Azərbaycan üçün xeyirli nəticələnə bilər. Lakin, Çinlə münasibətlərdəki yalnış siyasət bir çox mənfi təsirlər də vəd edir.
-
İki il əvvəl Biləsuvar Rayon İcra Hakimiyyətinin və Əmək və Əhalinin Sosial Müdafiəsi Nazirliyinin nümayəndələri Birinci Qarabağ müharibəsinin qəhrəmanı, şəhid Şaiq Kəlbiyevin evinə gəliblər və hakimiyyətin bu ailə üçün yeni ev tikmək niyyətində olduğunu bildiriblər.
Rəy yaz