Qərb sizə çox dözdü

Dostlar, iki gün sonra - iyulun 8-də Azərbaycanın işğal olunmuş ərazilərində yaradılmış qondarma separatçı rejimin başçısı Bako Saakyan “Chatham House” - Kral Beynəlxalq Münasibətlər İnstitutunda keçiriləcək tədbirdə çıxış edəcək.

Britaniya siyasətində mühüm yer tutan bu institut 1920-ci ildə yaradılıb. Adından da göründüyü kimi, Kral İnstitutudur. Kral və ya kraliça rəsmən dövlətin başçısıdır. “Chatham House” onun strateji xarakterli institutlarından biridir. Beynəlxalq əlaqələrlə bağlı dövlət siyasətinin müəyyən olunmasında müstəsna rolu olan, özəl sektor və vətəndaş cəmiyyətinin inkişafına təkan verən bu Kral İnstitutu bilavasitə Britaniya Xarici İşlər Nazirliyinin (Foreign Office) beyin mərkəzi sayılır.

Böyük Britaniyanın ən dərin təhlilləri ilə diqqəti cəlb edən “Beynəlxalq münasibətlər” və “Dünya bu ğun” kimi aparıcı jurnalları məhz bu institut tərəfindən buraxılır. Yeri gəlmişkən, “Chatham House” yalnız Britaniya siyasəti üçün deyil, eyni zamanda ABŞ və digər Qərb dövlətləri üçün ən etibarlı istinad nöqtəsidir.

İki gün sonra Bako Saakyan “Chatham House” un elanında yazıldığı kimi faktiki mövcud olan Dağlıq Qarabaq Respublikasının başçısı kimi məhz beynəlxalq münasibətlər üzrə belə nüfuzlu bir institutda çıxış edib separatçı rejimin siyasəti haqqında danışacaq və Britaniya dövlətinin müxtəlif qurumlarının, habelə dövlət qədər gücü olan böyük kompaniyaların təmsilçilərinin suallarını cavablandıracaq.

Biz niyə belə arzuolunmaz vəziyyətlə üzləşdik? Əslində bu arzuolunmaz vəziyyətin başlanğıcı dünyada ən güclü obyektiv məlumat mənbəyi kimi tanınan BBC-nin ofisini bağlayanda, Bakıda “Azadlıq” radiosunun redaksiyasını möhürləyəndə qoyulmuşdu, “Sputnik” açılması ilə siyasətimizin dönüş məqamı da bəlli oldu.

Ona görə də Bako Saakyanın Kral İnstitutunda çıxış etməsinə təccüblənmək lazım deyil. İndi bizim ölkəmiz öz hakimiyyətimizin yeritdiyi düşüncəsiz siyasətin, mənasız təkəbbürün, Qərbə meydan oxumağın acı meyvələrini səbətə yığır.

Hanı 20 ildən artıq Azərbaycanın neft sənayesində öncüllük edən BP-nin nüfuzu, hanı tez-tez Bakıya səfər edən Böyük Britaniyanın York Hersoqu, şahzadə Endryu ilə görüşlərin nəticəsi? Məsələ burasındadır ki, Azərbaycanın korrupsioner rejimi hazırda özünü elə vəziyyətə salıb ki, indi dostları da onu müdafiə etməkdən çəkinirlər.

Qərb mətbuatı ictimai rəyi Əliyev rejiminin perspektivsizliyinə hazırlayır. Biz bunun aydın ifadəsini bu yaxınlarda Avropa Şurasında gördük. Birinci Avropa oyunları iflasa uğradı. Ötən ilin dekabr ayından Amerikanın əleyhinə başlanan nadan kampaniya bütün Qərbin Azərbaycandan üz döndərməsi ilə nəticələndi.

“Amerika öz səhvlərindən nəticə çıxarmalıdır” sərsəm iddiasını irəli sürənlər nəinki öz hakimiyyətlərini, özləri ilə bərabər ölkənin maraqlarını da təhlükə qarşısında qoydular. Avropa liderləri Bakı oyunlarına münasibətdə yekdil mövqedən çıxış etdilər. Axı bu oyunlar ona görə keçirilmirdi ki, Berdımühəmməd, İmoməli və ya Lukaşenko Bakıya gəlib Lady Gaqanın 2 milyonluq mahnılarına qulaq assınlar.

Böyük Britaniyanın “Clean Bandit” qrupuna ona görə qapanışda “Rather Be” hitini ifa etməyi sifariş etmişdik ki, Qərb ölkəmizdə demokratiyanın “Tezliklə olacağ”ına inansın, oyunlarını keçirdiyimiz Avropa bizim “bandit” olmadığımıza, öz vətəndaşımıza hörmətlə yanaşdığımıza, xalq malına qənim kəsilmədiyimizə iman gətirsin.

Amma inandımı? Bir tərəfdən Avropa Oyunları keçirib qapılarımızı Avropaya taybatay açdığımız barədə haray salır, o biri tərəfdən yüzlərlə vicdanlı, namuslu, imanlı ölkə vətəndaşını həbsxanalara doldurub zindan qapılarını taybatay bağlayırıq.

Bir tərəfdən Azərbaycan bayrağı Şuşada, Xankəndində dalğalanacaq deyib, o biri tərəfdən erməni bayrağını Bakı meydanlarında dalğalandırırıq. Bir tərəfdən Cəbrayıl qaçqınını britaniyalı kimi təqdim edib onun tərifinə mənəvi ehtiyac duyur, o biri tərəfdən “The Guardian” müxbirinin ölkəyə girişinə qadağa qoyuruq.

Düzü, Azərbaycan hakimiyyətinin siyasi məhbus məsələsində inadkarlıqla inkarçı mövqe tutması, dirəniş göstərməsinin ağıllı bir izahı yoxdur. Bir vaxtlar sovet hökuməti əzmkarlıqla bu dirənişi göstərirdi, nəticədə özü çökdü. Bir vaxtlar Siyasi Büronun toplantılarındasovet dissidentlərinə qarşı ən sərt mövqe sərgiləyən Heydər Əliyev həlledici məqamda Qərblə qarşıdurmaya getməyib.

Leyla Yunusun siyahısı üzrə minə yaxın siyasi məhbusu, hətta şəxsən onu təhqir etmiş adamları belə azad etməyə üstünlük verdi. Bu gün isə İlham Əliyev “vətənə xəyanət” ittihamı ilə Leyla Yunusun özünü həbsə atır, bir il hökumətin nəzarətində olan bütün mətbuat, televiziyalar onu “vətənə xəyanət”də suçladıqdan sonra məlum olur ki, bu saxta ittihamı məhkəmə qarşısında müdafiə etməyə hansısa bir tutarlı dəlil yoxdur.

Bizdə hansısa bir şəxsi Cinayət Məcəlləsinin bir maddəsi ilə həbs edib, digər bir maddəsi ilə mühakimə etmək artıq ənənə halını alıb. Əslində əvvəldən də bəlli idi ki, “vətənə xəyanat” ittihamı, mühakiməyə hesablanmamışdı, Yunusları ictimai fikirdə nüfuzdan salmağa yönəlmişdi. Bax, bütün bunlardan sonra hələ bir Qərb ölkələrindən hörmət, etimadlı münasibət də gözləyirik.

Dünya İlham Əliyev rejiminin kaprizlərinə çox dözdü. Bir vaxtlar Azərbaycan hakimiyyətinin repressiya siyasətinə haqq qazandıran Avropa Şurası da ondan üz döndərdi. Ona görə yox ki, möhtərəm Avropa vəkilləri daha kürü yemək istəmirlər, ona görə ki, bu rejim ağılsız addımları ilə özünü Qərbin dövlət siyasətinin hədəfinə gətirdi. Amma Qərb Əliyev rejimi ilə bərabər yanlış olaraq Azərbaycanı da cəzalandırmağa meyllənir. “Chatham House”dakı müzakirələr bunun ilk simptomlarıdır.