Rafiq Hüseynovun son nominasiyası

Jurnalistə son töhfəni vermək üçün onun haqqında yazmaqdan başqa yol bilmirəm. Bu, döyüşçünü savaş meydanında dəfn etmək, dənizçinin külünü okeanın üzərində səpmək kimidir..

Xatırlayırsınızsa, Azərbaycanda nüfuzlu jurnalist mükafatı vardı: "Media açarı". Maksimum obyektivliyi təmin etmək üçün 2000-ci ilin əvvəlində mən kütləvi informasiya vasitələri rəhbərlərinin arasında keçirilən sorğunun nəticələrinə görə Münsiflər Heyətini formalaşdırmaq qərarına gəldim. 120-dən çox baş redaktor, direktor, sədr və prezident yeddi nəfər media peşəkarını seçdi. Bu qısa siyahıda Rafiq Hüseynovun da adı vardı.

Onun bu təklifə necə sevindiyini söyləyə bilmirəm. Bu o vaxtlar idi ki, Rafiq Hüseynovu sevimli işindən ayırmışdılar, efiri ondan almışdılar, ona elə gəlirdi ki, onu unudublar. Ancaq unutmamışdılar, yaddaşlarda idi. Çünki onu təkcə yaxşı diktor, yaraşıqlı görkəmi və səsi olan efir ulduzu kimi görmürdülər, həm də düzgün insan, ziyalı və hərtərəfli peşəkar kimi sevirdilər, etibar edirdilər. Onun əlindən mükafat almaq hər bir jurnalist üçün şərəf idi.

10 il ərzində ildə iki dəfə biz hər gün görüşürdük: təntənəli tədbirdən bir həftə öncə müzakirə edirdik və qərara alırdıq, sonra mükafatları təqdim edirdik. Sonra isə demək olar ki, bir həftə qeyd edirdik. "Hər nominasiya üçün bir gün" - Rafiq Hüseynov zarafat edirdi. 2006-cı ildə onun 60 yaşı tamam oldu. Mən hədiyyə və "Yeni Nəsil" Jurnalistlər Birliyinin fəxri diplomu ilə restorana getdim. O, hədiyyəni götürdü, diplomu götürmədi. "Özün oxuyarsan" dedi. Ancaq mən də çatdıra bilmədim, nəsə baş verdi və mən təcili getməli oldu. Təbii ki, Rafiq Hüseynov özü də bunu eləmədi.

"Yaxşı, 70 illiyimdə oxuyarsan, mənim nominasiyamı elan edərsən", - növbəti görüşdə o, məni sakitləşdirdi. Yenə alınmadı. 2012-ci ildə Azərbaycan jurnalistikasında dərin böhran, KİV-in keyfiyyətinin düşməsi səbəbindən biz "Media açarı" mükafatının təqdim olunmasını dayandırdıq. Bir müddət sonra Rafiq Hüseynov ağır xəstələndi və diplom yada düşmədi.

Ancaq həmin təbrik-diplomun mətni indi gözlərimin önündədir. Necə olubsa, kompüterin yaddaşında qalıb. İcazə verin, oxuyum:

"Xalq artisti, Beynəlxalq Kino Mərkəzinin İdarə Heyətinin sədri, professor Rafiq Hüseynova

Hörmətli Rafiq bəy!

"...Siz ləyaqətli ömür yolu keçmisiniz. Bu yolun böyük hissəsi dövlət televiziyası ilə bağlıdır. İşə işıqçı kimi başladınız, diktor kimi tamaşaçıların böyük məhəbbətini qazandınız, sədr müavini postuna yüksəldiniz...

Bu gün Azərbaycan efirində yaranan boşluqda sizin yeriniz aydın görünür. Ancaq bu, sizi məyus etməsin. Siz nəinki yaxşı televiziyaçısınız, həm də bizim üçün, jurnalistlər üçün qiymətlisiniz. Çünki siz Azərbaycan jurnalistikasının sərvətisiniz. Belə xoşbəxtlik hər yaradıcıya nəsib olmur.

Siz həyatınızın digər hissəsini milli kinonun təbliğinə həsr etmisiniz. Gücünüzü əsirgəmədiniz və istedadlı pedaqoq kimi zəngin təcrübənizi gənclərlə bölüşdünüz. Ölkəmizin çağdaş tarixinin çətin dövrlərində görkəmli ziyalı kimi ən ağır sınaqlardan çıxdınız. Ətrafdakı hər şeyə dəyişməz mövqeyiniz, dürüst münasibətiniz sizi həmkarlarınızın gözündə ucaldır..."

Sonra can sağlığı, uzun ömür arzu edilir. Təəssüf ki, bunlar eşidilmədi, yerinə yetmədi..Ancaq bir filosofun sözlərindən sitat gətirərək demək istəyirəm: "Həyata keçməyən arzulardan başqa təbiətdə heç nə yox olmur". Deməli, qalan nə varsa, Rafiq Hüseynovun adı ilə bağlı olan yaxşı hər şey bizimlə qalacaq.