Azərbaycanı yanğından qurtarmaq

Dünən Heydər Əliyev Mərkəzinin tüstülənib yandığı dövrdə mən illərdir Azərbaycanın yandığını və artıq onun gələcəyinə də od düşdüyünü fikirləşirdim. Illər öncə biz ölkəmizin müstəqil olacağını və xoş günlər görəcəyimizi düşünürdük. Bu, sadəlövhlük deyildi, bu, əlimizdən alınan bir reallıqdır. Bu reallığa od vurub yandırdılar. Bizim xalq olaraq arzularımız, istəklərimiz yandı...
Həmin arzular sadəlövh görünə bilərdi. Məsələn, o vaxt belə bir söz gəzirdi ki, müstəqil olsaq, neftimizin pulları ilə Azərbaycanın bütün ərazisinə hansısa qalınlıqda qızıl təbəqəsi çəkmək olar. Indi də bəzən yazarlar bunu xatırlayıb gülürlər. Amma niyə gülək ki?! Təbii ki, şişirdilmiş arzu idi. Amma biz müstəqilliyin bəhrəsini görsəydik, arzuladığımız ölkəni qura bilsəydik, çox zəngin bir həyata sahib ola bilməyəcəkdikmi? Hər qarışı qızıl kimi qiymətli, hər qarışında rifah içində yaşayan insanlar ölkəsi qurmaq çətin idimi? O söz də sadəcə, real olan bir gələcəyin xalq metaforası ilə ifadəsi idi...
Məgər neft pulu ilə dünyanın ən birinci seyrangahı olan “Kristal Hol”u tikmək olursa, dünya standartında universitet qurmaq niyə mümkün olmur? Maşın zavodu niyə açmaq olmur? Indi biz Kürün əlində və zülmündə qalmışıq, təkcə onun enerji, suvarma, balıqçılıq, nəqliyyat imkanları 10 milyon adamı saxlayar. Ərazilərimizi qızıl təbəqə ilə örtməyə ehtiyac yoxdur, məgər bu ölkənin hər qarışı qızıl deyilmi?
Amma nə baş verdi? Şəxsiyyətə pərəstiş, yaltaqlıq, yalan bürüdü bizi.
Oğurluq, talan, aşağıdan yuxarıya sistemləşən korrupsiya ölkəni içdən qurd kimi yeyir.
Məhkəmə ədalətsizliyin təntənə kürsüsünə döndü, polis xalqı qorumaq əvəzinə, xalq polisdən qorunmalı oldu.
Səhiyyə o günə düşdü ki, BMT təcili bu ölkədə öz nəzarətində olan hospitallar açmalıdır.
Təhsili xilas etmək mümkün deyil, onu artıq Almaniyanın, ya nə bilim Yaponiyanın, yaxud Türkiyənin təhsil nazirliyinin idarəçiliyinə vermək lazımdır.
Balanslı - əslində heç bir məntiqi olmayan xarici siyasət onunla nəticələnib ki, biz heç Türkiyə ilə həqiqi yaxşı münasibətdə deyilik.
Xarici siyasət daxili siyasətdən kök alır. Daxildə isə öz xalqını əzən bir siyasət var. Öz xalqını Vətəndən didərgin salan bir siyasət...
Nəhayət, o günlərə gəldik ki, yanğın baş verəndə təxribatın olması ehtimalları ortaya çıxır, xarici düşmənin barmağını axtarmağa başlayırlar. Təbii ki, xalqdan dayağı olmayan hakimiyyətə təzyiq etmək istəyəcəklər, hamı da bilir ki, bu hakimiyyəti qorxudub, hətta ondan “pul-para” ala bilərlər. Tarixən belə olub. Arxasız, xalqsız, ədalətsiz bir hakimiyyət üçün belə ola biləcəyini biz hər zaman demişik.
Biz həmişə haray çəkmişik. Həmişə demişik ki, daha pis günlərə gedirik. Çünki bu gün Heydər Əliyev Mərkəzində yanğını söndürənlər Azərbaycanı yandıranlardır...
Bu halda binanın yanması niyə təəccüblü görünsün?
Hər yan oğurluq, özbaşınalıq, psevdo-nəzarət içindədrisə, hər şey baş verə bilər. Hər yanda pul əsas məqsəddirsə, daha başqa nədən danışmaq olar?!
Indi yalnız bir sual var. Azərbaycandakı yanğını necə söndürək? Azərbaycan xalqının od tutan dərdlərinə necə əlac edək? O dərmanı da bilirik. Dərdi də, dərmanı da bilirik. Bura azad ölkə olmalıdır, yoxsa yana-yana gedəcək. Burada insan haqqı qorunmalıdır, yoxsa binanı da yanğından qorumaq olmayacaq.