HAVA LİMANINDA VİZA VERİLMƏSİ LƏĞV EDİLDİKDƏN SONRA ƏCNƏBİNİN AEROPORT MACƏRALARI

Bakı hava limanında xaricilərə viza verilməsi prosedurunun ləğvindən sonra yüzlərlə qonaq Azərbaycan bürokratiyasının və aviaşirkətlərin fərsizliyinin girovuna çevrildilər. Belə qonaqlardan biri - Riçard Norman öz təəssüratlarını qələmə alıb və İnternetdə yerləşdirib. Oktyabrın 20-də bu avstraliyalının başına gələnlər:

Mən Kiyevdəyəm. Səhər reysi ilə Bakıya uçmaq üçün aeroporta getməzdən əvvəl forumlarda Azərbaycan haqqında oxuyuram. Azərbaycanın sərhəddə viza verilməsini dayandırmağa hazırlaşması haqda yeni məlumatlar oxuyuram. Əgər bu, belədirsə, mənim səyahət planım yaxın bir neçə həftə ərzində baş tutmayacaq. Mən Ukrayna, rus və ya Azərbaycan dillərini bilmirəm. Nələrin baş verdiyini öyrənmək üçün zəng edə biləcəyim yer yoxdur. Odur ki, hava limanına gedərək, aviaşirkətin əməkdaşları ilə söhbət edirəm. Bildirirəm ki, mənim Azərbaycana vizam yoxdur və əgər sərhəddə viza ala bilməyəcəmsə, oraya uçmaq istəmirəm (onlar sərhədi keçə bilməyən sərnişinləri təyyarəyə götürməməlidirlər). Onlar Bakıdakı adamlarına bir neçə dəfə zəng etdikdən sonra məni arxayın edirlər ki, Azərbaycanda viza ala biləcəyəm. Üç saatlıq uçuşdan sonra Heydər Əliyev adına hava limanının zalındayam. Görürəm ki, viza şöbəsi açıqdır və fəlaiyyətdədir. İşarədən sonra mən pasport nəzarətinə gedirəm. Məni formanı doldurmaq və viza haqqını ödəmək üçün piştaxtaya göndərirlər. Mən sənədlərimi və pulu təqdim edirəm.
- Cox təəssüf, sizə viza verilməyəcək. - Niyə?
- Bu gündən XİN-dən yazılı icazəsi və məktub-dəvəti olmayan xarici vətəndaşlara viza verilmir.
- Necə yəni, verilmir? Aviaşirkətdə mənə bildirdilər ki, gələn kimi viza veriləcək. Bundan sonra immiqrasiya xidmətinin əməkdaşları ingilis dilində danışmaq qabiliyyətini itirir. Xoşbəxtlikdən, bu vəziyyətə düşən təkcə mən deyiləm. Mənim kimilər çoxdur və hamısına eyni şeyi deyirlər. İmmiqrasiya xidmətinin əməkdaşları bizim pasportları qəbul edir, baqajları götürməyə icazə verir və sərnişinlərin tranzit zalına ötürür. Onlar bizi orada qoyaraq, pasportlarla birlikdə yox çıxırlar.
Bir-iki saatdan sonra onlardan biri geri qayıdır və bizə deyir: "Siz seçim edə bilərsiniz, ya ölkələrdən birinə bilet ala bilərsiniz, ya da gəldiyiniz ölkəyə deportasiya oluna bilərsiniz (avişirkətin hesabına).
Mən bildirirəm ki, hətta Ukrayna məni qəbul etsə belə, mənim vizam birdəfəlik olub və mən bu ölkədən çıxmışam. Həmsöhbətim yenidən nəinki ingilis dilində, həm də rus və azərbaycan dillərində nitqini itirir.
Bir qədər sonra yenidən bizdən pasport istəyirlər. Bir neçə saat sonra İstanbula reys var, bu, mənə cəlbedici gəlir. Bakıda konsert verməli olan bir neçə di-cey Dubaya bilet almağı qərara aldılar. Biz soruşduq ki, bilet ala bilərik, ya yox.
- Pasportlarınızı alandan sonra bilet ala bilərsiniz.
- Bəs, pasportlarımızı nə vaxt alacağıq?
- Bilet alanda biz sizin pasportları geri qaytaracağıq. Biz öz səfirliklərimizə zəng etməyə başlayırıq. Ən yaxın Avstraliya səfirliyi Ankarada yerləşir. Yoldaşlarım Amerika, Britaniya və Fransa səfirlikləri ilə əlaqə saxlayır, lakin ümidverici bir şey yoxdur.
Ankaradakı səfirlikdən mənə bildirdilər ki, onlar Azərbaycanın Türkiy&#

601;dəki səfirliyi ilə əlaqə saxlayıblar və onlara deyiblər ki, viza qaydalarında heç bir dəyişiklik yoxdur. Onlar İstanbula uçmağı yaxşı ideya hesab edirlər, Ukrayna ilə bağlı əmin deyillər. Onlar Vyanadakı səfirlikdə Ukrayna məsələləri ilə məşğul olan idarənin telefon nömrəsini verdilər. Əmin olmasalar da, Kiyevə qayıtmağı təklif edirlər. Baxaq, görək nə olur. Bu ana qədər mən artıq 30 saat idi ki, yatmırdım. İstanbul reysi yola düşdü. Mən öz pasportumu almadım və sonra nə olacağını bilmirəm. Bir anlıq gözümün önünə gəldi ki, məni sonsuz olaraq Kiyevə, oradan da geriyə - Bakıya deportasiya edirlər...
Nəhayət, Azərbaycanın immiqrasiya xidmətindən kimsə mənə bildirdi ki, əgər Ukraynaya qayıtsam, heç bir problemim olmayacaq. Sonda onların nəyi nəzərdə tutduğu məlum olur. Belə ki, əgər Ukrayna məni buraxmasa, məni haradan gəlmişəm oraya, yəni Rusiyaya deportasiya edəcəklər. Lakin bu vizam da birdəfəlik olduğundan, onun müddəti bitib. Təsəvvür edirəm... Rusiya məni Özbəkistana deportasiya edəcək, Özbəkistan Qırğızıstana, o da Çinə...
Öyrəndim ki, üç saat sonra İstanbula başqa bir reys var və qərara aldım ki, özümü bu reysə çatdırım. Mən bunu etməliydim... Bir kanadalı da bu qərara gəldi və biz birlikdə bilet almaq üçün pasportlarımızı istəməyə getdik. İmmiqrasiya xidmətinin rəhbəri Abbas deyir ki, indi qayıdacaq və əməkdaşlarından biri pasportlarımızla birlikdə bizi kassaya qədər müşaiyət edəcək (biz tranzit zalındayıq; bilet kassaları sərhədin o biri tərəfində).
Lakin Abbas yoxa çıxır və onun əməkdaşları bizə kömək edə bilmirlər; onlar deyirlər ki, aviaşirkət əməkdaşları bizə yaxınlaşacaqlar və bilet satacaqlar. Gözləyirik. Bir saat da keçir. Reysə qeydiyyat başlayıb, biz isə hələ də gözləyirik.
Abbası soruşuruq. Kimsə cavab verir: - O, evə getdi. Mən sizə kömək edə bilmərəm. Sağ olun.
İki dəqiqə sonra Abbas öz kabinetindən çıxır və biz onun üzərinə atılırıq. O, bizi başqa otağa, Nail adlı əməkdaşının yanına göndərir. Baqajımızı oraya daşıyırıq və Naili soruşuruq.
- O evə gedib.
- Bəlkə kimsə bizi kassaya apara bilər? Abbasla razılaşmışıq.
- Bir dəqiqəyə Nail gələcək, sizə kömək edər.
Daha 20 dəqiqə gözləyirik, təyyarəyə miniyin başa çatmasına isə bir saatdan az vaxt qalır. Bu zaman kanadalı sehirli sözlər deyir.
- Bizə bilet ala bilərsiniz? Sizin lənətə gəlmiş axmaq ölkənizdən çıxıb getmək istəyirik!
Beş dəqiqə sonra hərəmiz 300 dollar verib, pasportlarımızı və enmə talonlarını əlimizə götürdük.
Daha 20 dəqiqə sonra mən artıq İstanbula gedən təyyarədə idim. Təyyarə yerə enən vaxt artıq 40 saat idi ki, yatmırdım.
Azərbaycanda olan tanıdığım adamlar orada istiqanlı, qonaqpərvər insanlar yaşadığını deyirdilər. Təəssüf ki, yerli hökumət öz işini Ukrayna dəmiryol stansiyasının kassiri və Qahirə taksisti kimi qurur.