Yanır ürəyim...

Yanır ürəyim, yanır Həsən bəy kimi adamın ölməyinə, dünyadan belə nakam getməsinə, ölkədəki vəziyyətə, yaxşı adamların əzablarına, məşəqqətlərinə, əzilməsinə, iqtidarın kölgəsində puldan, maddi xeyirdən başqa Allahı olmayan gədə-güdənin kök atıb budaqlanmasına, çoxalmasına. Həsən bəy 1992-də Səbayıl İH başçısı olanda, Xalq Cəbhəsindən, demokratlardan indi də zənd-zəhləsi gedən qardaşım dedi ki, AXC hakimiyyətə gələndən sonra icra hakimiyyətindən zəng gəldi, dedilər ki, qeydiyyata verdiyiniz şirkətlərin sənədlərini gəlin aparın. Hazırdı. Nə?! O sənədləri ki, qeydiyyatdan keçirməyə Mütəllibovun vaxtında ətək-ətək pul verirdik... Sonralar onun düzlüyü barədə nə qədər eşitdim, bildim. Allah sənə qəni-qəni rəhmət eləsin, dürüst insan, böyük insan, Həsən bəy!.. Sənin kimilər Azərbaycanda azdı, çox azdı. Biz dost deyildik, yaxın deyildik, amma mən ona necə hörmət edirdim ürəyimdə bir uca Tanrı bilir. İndi ümid edirəm ki, hiss edirdi bunu. Niyə indiyəcən demədim, hisslərimi, münasibətini dilə gəturmədim? Yanır ürəyim, yanır! Çox qansız adamam, yaxınlarım, doğmalarım bilir xasiyyətimi, qınayıb bu soyuqqanlığıma görə məni. Çox doğmalarımın, əzizlərimin ölümünə, yasında ağlamamışam, kövrəlməmişəm, bəlkə də ona görə ki Allaha inanıram, namaz qılmasam da, ölümü Allahın bir hökmü, qədər hesab edirəm. Amma indi gözlərimdən yaş axır. Eləcə sakit-sakit axır, hıçqırıqsız, səssiz. Yanır ürəyim, yanır... Baş əyirəm sənin ruhun önündə böyük vətəndaş, əsl vətəndaş, əsl azərbaycanlı Həsən Kərimov!.. Bəlkə indi Azərbaycandan ötrü yanan, narahat ruhun oğlanlarına qovuşub rahat oldu...