Yaxşılığa yamanlıq - 2

Mehman Əliyevi həbs edənlərin ünvanına tənələr onun həbsinə və Turan agentliyinə təzyiqlərə jurnalist həmkarların reaksiyasına diqqəti bir qədər yayındırdı.

Beynəlxalq qurumlardan fərqli olaraq, yerli həmkarlarımız olduqca sönük reaksiya verdilər. Çox qəribədir ki, bəzi redaktorlar özlərini elə apardılar ki, elə bil heç nə baş verməyib. Onlar Turan-a gəlib öz dəstəklərini ifadə etməyi, heç olmasaMehmanın həmkarlarına və ya ailəsinə telefon etməyi də lazım bilmədilər.

Ancaq vaxt vardı ki, Mehman başqaları ilə birlikdə həmin adamları evdən işə qədər müşayiət edib ki, yolda tutub aparmasınlar.

Amansızcasına döyülüb xəstəxanaya düşənlərə baş çəkib, maddi yardım edib.

Küçələrdə qəzet satışı qadağası ilə üzləşənləri məhkəmələrdə, dövlət orqanlarında müdafiə edib.

Bu gün o redaktorlar haradadır, görəsən?

Hansısa oliqarxın arxasında gizlənib susurlar.

Ancaq hamını ittiham etmək ədalətsizlik olar. Xədicə İsmayılova, Əvəz Zeynallı, hüquq müdafiəçiləri ilk gündən öz həmrəyliklərini bildirdilər. "Yeni nəsil", Jurnalistlər Birliyinin rəhbərliyi, mühacirətdə olan həmkarlar da bu sıradadır.

Eynulla Fətullayevin də bəzi səyləri ile yaxşı mənada təəccübləndirdi.

Mətbuat Şurası isə yumşaq bəyanat verməklə kifayətləndi. Qurumun rəhbəri Əflatun Amaşov da həmçinin.

Yaranmış vəziyyətdə mütləq əksəriyyət susmağa, təşəbbüs göstərməməyə üstünlük verdi.

Məlum oldu ki, Mehmanı "neytrallaşdırmaqla" jurnalistika məkanında vakuum yarandı. Dirijorluq edən yoxdur.

Vısotskinin dediyi kimi: "Əsl üsyankarlar azdır, ona görə də rəhbər yoxdur".

Jurnalistika mühitində bu cür "sterilizasiya" bu sahədə keyfiyyətcə yeni vəziyyətdən xəbər verir.

Borc və peşə həmrəyliyi hissi demək olar ki, unudulub, sağ qalmaq faktoru önə çıxıb və bu da "peşəkarlığın" təzahürü hesab edilir.

Mehman azadlığa çıxandan sonra onu ilk təbrik edənlərin həmin redaktorlar olacağına təəccüb etmirəm. Mehmandan geniş müsahibələr alacaqlar, fotolar çəkdirəcəklər.

Bəzi deputatlar deyəcəklər ki, onlar Mehmanı müdafiə edirdilər, halbuki, bu gün xahişimizə məhəl qoymurlar, telefon zənglərinə cavab vermirlər.

Ən maraqlısı isə Mehmanın özünün reaksiyası olacaq, əlini yelləyərək təxminən belə deyəcək: "Boş şeydir, unudun getsin".

Mehmanda qəzəb və intiqam hissinin olmaması onu başqalarından hər zaman fərqləndirib. Məhz bunun sayəsində o, hamı tərəfindən mühüm şəxs kimi qəbul edilib.

O, hər zaman Qorkinin Dankosu olmağa hazır olub, ona xəyanət edənlərlə, ondan istifadə etmək istəyənlərlə haqq-hesab çəkməyib.

Bax, belədir Mehman Əliyev. Qalanrari da elə.