94 saniyəlik “müharibə”

Bir həftə Türkiyədə zəlzələ bölgəsində işləyən bir jurnalist kimi bu fəlakətin nə qədər ağır bir “silah” olduğunu gördüm. Zəlzələ fəlakəti müharibədən də ağır və dəhşətlidir.

Burada yalnız insan həyatı deyil, hər şey məhv olur. Körpə, qoca, cavan hər kəs, iqtisadiyyat, infrastruktur. Yerin alt qatından gələn fəlakət üst qatda qarşısına çıxan hər şeyi dağıdıb məhv edir. Necə ki, Kahramanmaraş, Adıyamanda,  Hatayda hər şey məhv oldu.

Yer üzündən silindi. Xarabalığa döndü bu şəhərlər. Şəhərləri gəzdikcə tez-tez öz-özümə deyirdim: “Bu qədər insan, xatirələr hamısı bir anda necə məhv ola bilər?” Hələ də dağıntılar altından yemək yemədən, su içmədən sağ çıxacaq qohumunu ocaq qalayaraq, ümidlə gözləyən insanları demirəm.

Gecəni gündüzə qatıb həsrətlə dağıntıların altından çıxan "möcüzə"ni gözləyən qohumlar. Zaman keçdikcə iztirablar daha da artır. Havaların soyuq keçməsi sağqalma ehtimalını daha da azaldır. Öz övladının parçalanmış cansız bədənini əzizləyən atanın fəryadı, ananın göz yaşları... Xilasedicilərin “sakit dayanın dağıntıların altından səs gəlir” qışqırmaqları...

Bu mənzərələri görmək çox ağırdır. Əlimdən nə gəlir edə bilim deyirsən, amma nə fayda? Sanki sevinc və kədər bir yerə toplanıb… Artıq dağıntılardan 7-ci gün keçmişdi, traktor və ağır texnika bəzi ərazilərdə kütləvi təmizlənmə işlərinə başlayıb.

Hava limanından geri qayıdanda 37 min cəsəd çıxarılmağı ilə bağlı statistikanı oxudum. Yerli sakinlər isə ölü sayının 100 mini keçəcəyini deyir. Ümid edirəm nə zamansa yenidən bu yerlərə gələcəm. Yenidən buralarda fotolar çəkəcəm.