Bataqlıqda qamışdan başqa nə bitər? Təbii ki, heç nə. Bunu anlamaq çətindirmi? Bu həqiqəti görmək eləmi mürəkkəbdir? Indi bizim hakimiyyətin başbilənləri qoluzorlularının London uğursuzluğunu analiz etməyə çalışırlar ki, nədən belə oldu. Açıq görünür ki, pərt olublar. Axı uğursuzluqlar dalbadal gəlir. Olimpiadadakı vəziyyət isə əsl rəzalətdir.
Məgər xalq sizdən medal və çempionluq gözləyirdi? Əvvəla, bu idman yarışları 5-ci və ya 4-cü dərəcəli məsələ kimi heç bir ölkədə birinci dərəcəli problem səviyyəsinə qaldırılmayıb. Ikincisi, Azərbaycan kimi bir ölkədə xalqın heç vecinə deyil idman, xalqın dərdi başından aşır. Adamlar bu ölkədən qaçmağa şans axtarır, bunlar isə xalqı medalla aldatmaq istəyirlər, həm də necə...
1) Hansı mənəvi haqla ətək-ətək pulları verərək xaricdən idmançıları alıb, onlardan Azərbaycan təmsilçisi düzəldirsiniz?
2) Hansı ağılla saxta medal almağa cəhd edib, dünyanı özünüzə güldürürsünüz?
Üstəlik, ağlı başında olan azərbaycanlılar özləri anlayır ki, bu medal oyunları hamısı korrupsiyanı gizlətməyə və davam etdirməyə xidmət edir və bu uğursuzluğa doyunca sevinirlər...
Uğursuzluğun gerçək səbəbi
Guya belə olmamalı idi? Axı bu ölkəni yalanla, talanla, ən ziyanlı idarəçiliklə, ən pis nümunələrlə, ən pis motivlərlə bataqlığa çevirəndə bilmirdiniz ki, burada heç idman meydançasında da ot bitməyəcək?! Hətta ən yaxşı idmançılar səmtini itirib, artıq yükə çevrilməli idi və çevrildilər. Bu vəziyyət idmandan çox vacib olan elmi, təhsili, səhiyyəni, mədəniyyəti və digər sahələri də batırmalı idi. Batırıb və batırır. Çünki bura bataqlıqdır...
Niyə professor yox, idmançı gətirirlər?
“Bataqlıqda nə bitməlidir ki!” deyimini ilk dəfə təhsil eksperti, fəlsəfə doktoru Etibar Əliyevdən eşitmişəm. O zamandan bu söz mənim üçün həqiqətə işıq salan bir aforizmə çevrilib. Həmin vaxt jurnalistlərlə Kıbrısa səfərə getmişdik. Bir məktəbdə söhbət edərkən dedilər ki, orada da azərbaycanlı uşaqlar oxuyur. Hətta bizim uşaqlar o məktəbə gələndə müəllimlər arasında onları öz sinfinə götürmək üçün “dava” düşür. Təbii ki, təlaşa düşdük - niyə axı? Bəlkə bizimkilər orda da rüşvət-zad paylayırlar deyə. Hətta ona da əmindik ki, oranın məktəblərində rüşvət ola bilməz. Amma sevindiyimiz bir cavab aldıq: “Sizinkilər çox bacarıqlı və qabiliyyətlidirlər!”.
Bakıya döndükdə bu haqda yazdım və bir mütəxəssis kimi ayrıca Etibar Əliyevdən soruşdum: “Bizim uşaqlar burada bizi boğaza yığırlar oxumaları üçün, amma necə olur ki, orada hamıdan üstündürlər?”.
O da cavaba belə başlamışdı: “Bataqlıqda nə bitir ki?! Oxumağa məktəb olmalıdır”. Budur, yüz minlərlə pul verib idmançı gətirirlər, amma indiyəcən bircə professor gətirməyiblər bizim universitetlərdə dərs demək üçün. Məktəb rəsmən batıb. Rəsmilər bu il universitetləri doldurmaq üçün keçid balını 150-yə saldılar. Bu, öyrəşdiyimiz 2 qiymətindən aşağı deməkdir. Ən yüksək balı toplayan uşaqlar isə türk liseyini bitirənlərdir. Soruşmaq olar: bəs 700 balı bitirənlərə nə verdiniz? Məktəb olimpiadalarının qalibləri nə aldı? Bataqlıqda məktəb tikmək elə budur.
Iran bizə xəstəxana tikir...
Bataqlıqda o qədər yeni və müasir xəstəxana tik ki, nəyə yarayacaq? Kimə lazım olacaq? Ilham Əliyev hər bölgədə bir yeni xəstəxananın açılışını etdi, amma yenə də insanlar müalicə üçün Irana və başqa yerlərə axır. TV-lər bağırır hər gün - xaricdən həkim gəlib deyə. Səhiyyə o qədər batdı ki, özümüzün bacarıqlı həkimlərimizə də inam sarsıldı.
Indi iş o yerə çatıb ki, Iran vəziyyəti “anlayıb” sərhəddə azərbaycanlılar üçün xəstəxana tikir. Müalicə pulsuz olacaq bu xəstəxanada. Amma hamı da anlayır ki, əvəzsiz olmayacaq.
Rəy yaz