Rebekka Vinsent: Azərbaycanı sevirəm və onu ata bilmərəm

(Turan-ın məşhur Amerika-Britaniya hüquq müdafiəçisi ilə müsahibəsi)

Rebekka Vinsent Azərbaycanda insan hüquqları uğrunda ən fəal mübarizlərdən biridir, bu gün o, bəlkə də Bakıda bir çox hüquq müdafiəçilərindən daha məşhurdur.

Bu 30 yaşlı keçmiş Amerikalı diplomatın adı son vaxtlar Azərbaycan hakimiyyəti tərəfindən tez-tez yad edilir – o, ictimai tənqidə məruz qoyulur və ölkəyə girişi qadağan olunub.

Hazırda Londonda olan Rebekka İnsan Hüquqları Klubunun nümayəndəsi kimi fəaliyyət göstərir, habelə digər Azərbaycan və beynəlxalq hüquq müdafiə təşkilatları üçün işləyir.

Ötən həftə o, Vaşinqtonda idi, Turan-ın müxbirinin suallarını cavablandırıb.

Sual: Bakıdakı səfirlikdə işiniz başa çatdıqdan sonra Azərbaycanda qalan və ölkə ilə əlaqələri kəsməyən azsaylı xarici diplomatlardan birisiniz. Niyə?

Cavab: Bir sıra öhdəliklər hiss edirdim... Azərbaycana ilk dəfə gəldikdə diplomat, Amerika səfirliyində insan hüquqları üzrə əməkdaş idim. 

Bu məsələlər üzrə işlədikdən sonra bu mövzudan uzaqlaşmaq çətin olur, buna görə Dövlət Departamentindən getməyi qərara aldıqda Azərbaycanda insan hüquqları üzrə işi davam etdirdim. Əvvəlcə beynəlxalq QHT-lər üçün – Article 19-da bir neçə il işlədim, keçən il Bakıya qayıtdım və yerli QHT-lərlə işlədim.

Bu məsələlələrdən xəbəriniz varsa və kömək etmək iqtidarında deyilsinizsə, ən azından bu haqda danışmalısınız. Hökumətin gizli saxlamaq istədikləri haqqında.

Mən beynəlxalq səviyyədə insan hüquqları pozuntusu faktlarını işıqlandırıram, susdurmaq istədiklərini dəstəkləyirəm.

Sual: Azərbaycan hökumətinin hədəfindən olmaq necə hissdir?

Cavab: Düşünürəm ki, mənim üçün yerli həmkarlarıma nisbətən daha asandır. Mən azərbaycanlı deyiləm, bu, mənim doğma vətənim deyil, amma mənə təzyiq göstərə biləcəkləri bir çox üsul var.

Belə ki, məni faktiki olaraq ölkədən qovdular, onlar mənə tez-tez hücum edirdilər və yerli mətbuatda məni rüsvay etdilər. 

Potensial basqın təhdidi və həbs olunmaqla üz-üzə qalan mənim yerli həmkarlarımlü müqayisədə mən daha təhlükəsiz durumdayam. 

Sual: Bu sizin nəyinizə laızmdır? 

Cavab: Azərbaycan Dövlət Departamentində mənim ilk iş yerim olub, bu işə başlayanda bu ölkəni sevdim.

Dediyim kimi, bu mövzudan kənar keçmək olduqca çətindir. İnsanları şəxsən tanıdıqca onların çətinliklərini, qurtarmaq bilməyən prboelemlərini anladıqca, bu mümüknsüzə dönür. 

Bilirəm ki, bütün bunları ata bilməyəcəyəm..

Sual: Sizin yaxınlarınız sizə necə davranır, demirlərmi ki, bütün bunları atmaq lazımdır?

Cavab: Yox, heç də yox. Dostlarim və ailəm mənə çox dəstək oldular, onlar mənim beynəlxalq birliyi Azərbaycan haqqında geniş məlumatlandırmağımı yüksək dəyərləndirdilər.   

Dostlarım və ailəm Facebook və Twitter-də məni izləyirlər, daha sonra onlar Azərbaycandakı situasiyanı izləməyə başladılar. 

Elə hallar olub ki, insan haqları ilə bağlı olmayan, başqa sahələrdə çalışan dostlarım bizim tərəfdarımız və lköməkçilərimizə dönüblər. Brlə hallar isə insana ümid verir. 

Bilirəm ki, hakimiyyəti məhkəməyə versən də rayon məhkəməsində ədalət tapmaq çox çətindir. Amma bunu da bilirəm ki, əvvəl-axır ədaləti Avropa məhkəməsində tapmaq olar.   

Hazırda bir çox azərbaycanlılar ədaləti məhz Avropa məhkəməsində tapırlar. 

Sual: Siz danışmalı olan, amma bunu etməyən xaricilərə nə demək istərdiniz?

Cavab: O xaricilər ki, ölkədə deyil, təhlükəsizlikdədirlər, şübhəsiz bunu etməlidirlər. Bu insana olan inam və ümidi itirməmək üçün onlaın özlərinə də lazımdır.

Başa düşürəm ki, bu olduqca çətindir, həqiqətən çox risklər var, amma insanlar öz hökumətindən hesabat tələb etməsə və haqlarını reallaşdırmağa çalışmasa situasiya da dəyişməyəcək.-25B-