Qanuna əməl etmək üçün hökmən dialoqmu lazımdır?

Gərək hər bir hərəkətin, addımın məntiqi olsun. Bir az öncə qurtuluş bayramı keçirib yenə də təntənə, şəxsiyyətə pərəstiş, ayrı-seçkilik nümayiş etdir, sonra da söylə ki, vətəndaş cəmiyyəti ilə dialoq edirik və onun təmsilçilərinin təkliflərini nəzərə almaq, ölkəni dəyişmək istəyirik. O əməllə, bu istək uyğun gəlirmi? Bu istək öncə siyasətin ümumi axarında, məzmununda, formasında hiss edilməlidir.
Siyasi məhbusların bir hissəsini buraxıb, digər hissəsini yenə məhbəsdə saxlamaq həmişə olub. Üstəlik, yenə də hamının gözü qarşısında ictimai fəalın cibinə narkotikə atırsan, sonra da iddia edirsən ki, bu “narkoman” casusdur. Bu köhnə siyasət davam edərkən, dialoq yeni nə verə bilər? 
Əvvəla elə şeylər var ki, onu dialoqda eşitməyə ehtiyac yoxdur. Onlar min bir dəfə səsləndirilib və səsləndirilmədən də hamıya bəllidir. Hakimiyyət bunu niyə etmir ki? Gərək bunun üçün Səidə Qocamanlı ilə Çingiz Qənizadənin təklifini eşitsinlər? Məsələn, haqsız həbs edilən Şahin Həsənlini azad etmək üçün Razi Nurullayevin çıxışına qulaq asmaq lazımdır? 
O tədbirlər yenə də olsun, daha tez-tez olsun, amma ölkədə həll edilməli məsələlər bu görüşlərə bağlana bilməz... 
Biz dialoqun əleyhinə deyilik, siyasi monoloqun əleyhinəyik. Onu da başa düşürük ki, istənilən ölkədə hansısa məsələnin həlli üçün dialoqa böyük ehtiyac yarana bilər. Amma QHT nümayəndələri və media təmsilçiləri istənilən belə bir görüşü böyük xeyirxahlıq kimi qəbul etmək və ondan sonra bu hadisəyə dəyər vermək əvəzinə, həmin görüşdə hakimiyyət təmsilçisinə çatdırmalıdır ki, qanunlara əməl etmək üçün dialoq aparmaq şərt deyil. Bu, birinci məsələdir.
Ikinci məsələ odur ki, vətəndaş cəmiyyətinə tərəf atılan addım ölkənin idarə edilməsində hökmən duyulmalıdır. Yanaşma dəyişməlidir. Idarəçilikdə bunlar hiss edilmədən dialoq oyunu oynamaq nə üçündür? 
Dialoq üçün hakimiyyət aşağıdakı addımları atmalı, ümumi siyasəti ilə cəmiyyəti buna inandıra bilməlidir: 
- TV-lərdə yalan, tərif, mədhiyyə dialoqla əvəz olunmalıdır;
- Ayrı-seçkiliyin bütün növlərinin aradan qaldırılması hiss edilməlidir;
- Müstəqil məhkəmələrin yaranması üçün istək elan edilməlidir;
- Siyasi islahatların olacağına və hakimiyyətin seçki yolu ilə dəyişməsinin mümkünlüyünə iradənin olduğu bəyan edilməlidir;
- Dialoqların əsası siyasi müxalifətlə aparılmalıdır.
Bundan sonra apardıqları işə hətta rəqiblərindən də dəstək gözləyə bilərlər. Amma o cür görüşlərlə köklü olaraq nə dəyişə bilər ki? 
Məsələn, indi mənə elə gəlir ki, bizim ölkədə müğənnilər - Gülyaz və Gülyanaq Məmmədova bacıları qara siyahlıya salına və təzyiqlərlə üzləşə bilərlər. Deyəcəksiniz niyə? Axı onlar bu günlərdə Türkmənistanda olublar, orada hazırkı Türkmənbaşı Qurbanqulu Berdiməhəmmədovun ad günündə iştirak ediblər, mahnı oxuyublar, ondan hədiyyə alıblar. Türkmənistan isə indi sevimli ölkə deyil, bizim ölkədən neft yatağı tələb edir. Qəzetlərin yazdığına görə, müğənni bacıların oxuduqları mahnıların adı da tərslikdən çox qıcıqlandırıcıdır - “Sizindir” və “Min yaşasın!”. Gülməyin, məgər bunlar səbəb deyil? Məgər bizim ölkə bu cür absurd və haqsız yanaşmalarla idarə edilmir? 
Həmin bacılar Almaniyaya da getsəydilər bu ehtimal mümkün idi. Hələ onlar müxalifət liderinin yubileyində gəlib oxusaydılar, görün təhlükə necə real olardı.
Ölkədə ictimai iqlim bu cür qalacaqsa, dialoq da növbəti bir gərginlik gətirəcək cəmiyyətə və yəqin kimsə yenə söyləyəcək: “Demişdim axı...”.