Eynulla Fətullayevin Azərbaycan və dünya ictimaiyyətinə müraciəti

Noyabrın 30-da Avropa Şurasının Nazirlər Komitəsinin mənim məsələmlə bağlı toplaşdığı gündə Avropa Məhkəməsinin barəmdə verdiyi 22 aprel 2010-cu il tarixli qərarının icrası məqsədi ilə çağırılmış Ali Məhkəmənin növbədənkənar Plenumunun 11 noyabr tarixli qərarının mətni mənə nəhayət təqdim edildi. Mətnlə tanış olarkən gözlərimə inanmadım. Təkrar-təkrar, dönə-dönə mətni bir neçə dəfə oxuduqdan sonra dəhşətə gəldim. Plenumun qərarı dəyişdirilib! Hər halda 11 noyabrda Ali Məhkəmənin kürsüsündən səslənən və mətbuatda dərc edilən qərardan əsər-əlamət qalmayıb.

11 noyabrda elan olunan qərara görə, Baş Prokurorun müavinin vəsatəti ilə Plenum Ağır Cinayətlərə Dair İşlər üzrə Məhkəmənin 30 oktyabr 2007-ci il tarixli hökmünün vergilərə aid olan hissəsinin sanksiyasını 4 aydan (cəzaların toplanmasında bu cəza 2 aya enmişdir) 2 il 3 aya qədər artırmışdı. Vəkilim Elçin Sadıqovla mən mətbuatda və ictimaiyyət qarşısında etdiyimiz çoxsaylı çıxışlarımızda bunun qanunsuz olduğunu bildirərək Cinayət Məcəlləsində vergi cinayəti ilə bağlı sanksiyanın artırılmasının mənim həbsimdən sonra baş verdiyi, mənim əski CM ilə məhkum olunduğum, qanunlara əsasən cəzanı ağırlaşdıran cinayət qanununun geriyə qüvvəsinin olmaması barədə ətraflı məlumatlar vermişdik. Görünür, bu çıxışlarımız təsirsiz ötüşməyib. Lakin Plenum həbsxanada qanunsuz cəza çəkdiyim müddətin heç olmasa bir hissəsini hüquqi cəhətdən əsaslandırmaq üçün daha əcaib və daha qanunsuz qərara imza atıb.

2006-cı ildə Daxili İşlər Naziri Ramil Usubovun və polis orqanlarında tərkisilah edilmiş Hacı Məmmədovun polis-qanqster dəstəsinin cinayət əməllərini tədqiq etdiyimi, bu mövzuya böyük sayda məqalələr həsr etdiyimi oxucular yəqin ki, xatırlayır. "Antibiotikin süqutu" və "Quldur Bakı" sərlövhəsi ilə oxuculara təqdim olunan jurnalist araşdırmalarım böyük əks-sədaya səbəb olmuşdu. Və bunun nəticəsi olaraq daxili işlər naziri Ramil Usubov Yasamal Rayon Məhkəməsinə şikayətlə müraciət edərək, mənim diffamasiyada təqsirli bilinib, məhkum olunmağıma cidd-cəhdlə çalışmışdı. 26 sentyabr 2006-ci ildə Yasamal Rayon Məhkəməsi "Antibiotikin süqutu" məqaləsinə görə məni 2 il müddətə azadlıqdan məhrumetmə cəzasına məhkum etmiş və bir neçə dəqiqədən sonra CM-nin 70-ci maddəsini tətbiq edib, real cəzanı sınaq müddəti ilə əvəz etmişdi. Azad fikrə və jurnalist təhqiqatı janrına qarşı yönəlmiş bu məhkəmə hökmündən apelyasiya şikayəti verib Avropa Məhkəməsinə qədər yolun qət edəcəyinə qərar vermişdim. Lakin Apelyasiya Məhkəməsi ərəfəsində Ramil Usubovun səlahiyyətli nümayəndəsi, Daxili İşlər Nazirliyinin hüquqşünası Dableykə Quliyev mənə barışıq təklifi ilə müraciət etmiş və Avropa Məhkəməsinə şikayətlə müraciət etməyəcəyim təqdirdə Apelyasiya Məhkəməsində cəzamın 1 ilə qədər azaldacağını, bir neçə aydan sonra isə tam ləğv ediləcəyini mənə vəd etmişdi. Biz Dableykə Quliyevlə bir centlmen barışıq sazişi bağladıq və mən hökmdən kassasiya şikayəti vermədim. Sonradan mən başqa ittihamlarla və siyasi sifarişlə həbs edildim. Cəzalar toplananda Ramil Usubovun mənə verdiyi cəzanı məhkəmə ləğv edərək, onu 1 aylıq real cəzaya çevirdi və digər cəzalara birləşdirdi. Avropa Məhkəməsinə şikayətlə müraciət edəndə mən Ramil Usubovun cəzasından şikayət vermədim, çünki bu bizim D.Quliyevlə bağladığımız centlmen razılaşmasını pozmuş olardı. Mən heç vaxt prinsiplərimi pozmamışam və çalışmışam verdiyim sözə sona qədər əməl edim. Ancaq Ali Məhkəmənin Plenumunun qərarının mətni ilə tanış olduqdan sonra bir daha bu hakimiyyət nümayəndələrinin KİŞİLİK prinsipindən çox-çox uzaqda dayandıqlarının şahidi oldum. Ramil Usubov və Dableykə Quliyev bağladığımız şərti pozdular.

Ali Məhkəmənin Plenumu Apelyasiya Məhkəməsinin 22 dekabr 2006-cı il tarixli hökmünü ləğv edərək, Yasamal Rayon Məhkəməsinin 26 sentyabr 2006-cı il tarixli hökmü ilə aldığım 2 illik şərti cəzanı real cəzaya çevirib. Məhz bu cəzanı da mənə qarşı tətbiq edib. Amma nədənsə Plenum cəzamın əvvəlini 26 sentyabr 2006-cı ildən deyil, 3 iyul 2007-ci ildən hesablayıb. Belə çıxır ki, MTN-in təcridxanasında saxlandığım 9 ay ərzində yaşadığım iztirablar, 12 saylı cəzaçəkmə müəssisəsində keçirdiyim müsibətlər Hacı Məmmədovun dəstəsini və bu dəstəyə himayə edən qüvvələri tənqid etdiyimə görədir. Ali Məhkəmənin Plenumun qərarından belə nəticə hasil olunur. Belə bir rüsvayçı durumda nə etməli?

Birincisi, mən çox şadam ki, Ali Məhkəmənin Plenumu "Antibiotikin süqutu" məqalələr toplusuna yeni nəfəs verdi. Diffamasiya ilə bağlı bu işi hüquqi məkana qaytarmaqla üzümüzə Ramil Usubovun işi ilə bağlı məsələdə də Avropa Məhkəməsinin qapılarını açdı. Qoy avropalı hakimlər və hüquqşünaslar Azərbaycan polisi haqqında maraqlı detektivlər oxusun və ədalətli qərar versin.

İkincisi, Azərbaycan hakimiyyət nümayəndələri ilə nəinki hansısa centlmen razılaşmalar bağlamaq qəbahətdir, yatanda belə bu insanlara tərəf üz çevirmək olmaz. Milli mentalitetdən ağız dolusu danışan bu adamlar ümumbəşəri mənəvi dəyərlərdən və əxlaq kodeksindən məhrum olunublar. Belələrinə biz məktəbdə oxuyanda salam verməzdik, tələbəlik illərində masamıza buraxmazdıq... Ancaq nə etməli, bu gün belələri Azərbaycanda hakimiyyət Olimpinin başındadır.

Belə əclaflığın qarşısından çəkilmək olmaz!

Və sonda ulu rəhbərimiz İlham Əliyevin 22 iyul 2010-cu ildə Milli Mətbuat Günü münasibəti ilə etdiyi unudulmaz çıxışına qayıtmaq istərdim. Rəhbər bütün dünyaya bəyan etmişdi ki, Azərbaycanda kriminal diffamasiyaya moratorium qoyulub və demokratiya beşiyi adlanan ölkələrdən fərqli olaraq bizim ölkədə bu maddələr üzrə jurnalistlər məhkum edilməyəcək. İlham Əliyevin çıxışından 4 ay keçmədi, bu çıxışı ayrıca kitabça şəklində çap etdirən Əli Həsənovun mürəkkəbi qurumadı, lakin mən 4 il bundan öncə yazdığım məqaləyə görə daha qəddar cəza ilə məhkum edildim.

İqtidardan soruşmaq ayıb olmasın, növbəti ittiham nə zaman olacaq? Qəlbim yaman qaşınır (ifadə məşhur rus yazıçısı Nabokova məxsusdur) yeni ittiham, yeni cinayət işi üçün...